Page 113 - Τεύχος

οικονομικά και περιβαλλοντικά αποδοτικό μοντέλο, το οποίο θα αποφέρει κέρδη άνθρωποι βρίσκονται περισσότερο κοντά από ότι επιτρέπεται προκειμένου να
και θα επικρατήσει στο ανταγωνιστικό περιβάλλον; Σύμφωνα με την έρευνα μας η εξασφαλιστεί μια υγιής κοινωνική επαφή. Αυτή η οικειότητα που δημιουργείται,
πορεία του έδειξε κάτι περισσότερο από αυτό. Παρατηρούμε πως με την πάροδο καταλήγει να είναι τυραννική, διότι παρεμποδίζει την κοινωνική συναναστροφή
του χρόνου προσαρμόστηκε στα εκάστοτε νέα δεδομένα, οικειοθελώς για να των ανθρώπων: μέσω της συνεχούς αναζήτησης και αποκάλυψης προσωπικών
ικανοποιήσει τις ανάγκες του ή και κατευθυνόμενος από τις τάσεις της εποχής, πληροφοριών, οι άνθρωποι τείνουν να πλησιάζουν μεταξύ τους σε τέτοιο βαθμό
και τελικά μετασχηματίστηκε και παράλληλα μετασχημάτισε τον χώρο στον οποίο που να βλάπτονται οι μεταξύ τους σχέσεις, ακριβώς εξαιτίας αυτής της κατάργησης
αυτός κινούνταν, ερχόταν σε επαφή με άλλους ανθρώπους, αγόραζε, εξέφραζε τις των αποστάσεων.
απόψεις του, ψυχαγωγούνταν κ.α.
Συμπερασματικά, ο άνθρωπος, και επομένως ο δημόσιος χώρος στον οποίο
Αναμφίβολα, προκύπτει μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ της κοινωνίας αυτός ζει, αποτελούν δυο έννοιες απολύτως αλληλένδετες, που ο ένας δε θα
και του δημόσιου αστικού χώρου. Αποδεδειγμένα στους αιώνες, ο ένας μπορούσε να εξελιχθεί χωρίς την ύπαρξη του άλλου, στο πλαίσιο λειτουργίας της
αναδιαμορφώνει τον άλλον και παράλληλα τον ίδιο του τον εαυτό, με στόχο να κοινωνίας. Τάσεις επηρεασμού των μαζών, και άρα μετασχηματισμού του δημόσιου
επιβιώσει στις νέες πραγματικότητες που φέρνουν οι εξελίξεις. Από τη μια όψη, οι χώρου, υπήρχαν και θα υπάρχουν όσο υπάρχει η κοινωνία των ανθρώπων, που
αναδυόμενες τάσεις όπως για παράδειγμα στη βιομηχανική πόλη ο καπιταλισμός πάντα είχε και θα έχει την τάση να εξελίσσεται. Μόνο εάν εξελιχθεί θα μπορέσει
και αντίστοιχα ο καταναλωτισμός που εδραιώθηκε στην κοινωνία του επόμενου να επιβιώσει. Ό,τι και αν φέρει το πέρασμα του χρόνου, με όσους τρόπους και
αιώνα, κατεύθυναν τον άνθρωπο σε κόσμους πέρα από κάθε φαντασία για την αν μετασχηματιστεί ο δημόσιος χώρος της πόλης μέσω του μοχλού του χρήματος
εποχή, και η δημόσια ζωή εκτυλισσόταν γύρω από τα καινοτόμα δεδομένα. Από και της κατανάλωσης, που κινεί κατά βάση όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, η
την άλλη, σε μια μακροπρόθεσμη βάση, έχοντας προσαρμοστεί πλήρως σε αυτά, ο ιστορία έδειξε πως τίποτα δε μπορεί να υπάρξει και να μετασχηματίσει χωρικά και
άνθρωπος έπαψε να ελκύεται στον ίδιο βαθμό από αυτά, αφού επηρεασμένος από νοηματικά την κοινωνία των ανθρώπων σε μακροπρόθεσμη βάση, εάν δεν βασιστεί
την μανία απόκτησης όλο και περισσότερων υλικών και μη αγαθών, ακολουθώντας στον παλιό, πρωταρχικό εαυτό της που γεννήθηκε αβίαστα. Ας μη ξεχνάμε, πως «η
ταυτόχρονα την έμφυτη τάση του για αναζήτηση, επιθυμούσε κάτι νέο που θα πόλη, είναι η πιο επιτυχημένη προσπάθεια του ανθρώπου να αναδιαμορφώσει τον
ικανοποιήσει τον ανικανοποίητο εαυτό του. Συνεπώς, σε έναν φαύλο κύκλο στο κόσμο στον οποίο ζει, όπως αυτός επιθυμεί. Αλλά, εάν η πόλη είναι ο κόσμος που
πλαίσιο της γραμμικής πορείας του χρόνου, τα κοινωνικά και χωρικά δεδομένα δημιούργησε, τότε αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο είναι καταδικασμένος να ζήσει.
οφείλουν να μεταβληθούν εκ νέου για να μη καταστούν απαρχαιωμένα και άρα Επομένως, έμμεσα, και χωρίς πλήρη αίσθηση της πράξης του, μετασχηματίζοντας
χάσουν την ισχύ τους και την επιβολή που αναπόφευκτα ασκούν στο κοινωνικό την πόλη, ο άνθρωπος αναδιαμόρφωσε τον ίδιο του τον εαυτό» (Park, 1968, 3).
σύνολο.

Ας μη ξεχνάμε όμως πως στη βάση όλων αυτών βρίσκεται ο άνθρωπος.
«Ένα εκ φύσεως κοινωνικό ον» όπως υποστήριζε ο Αριστοτέλης, «και όποιος
μπορεί να ζήσει εκτός κοινωνίας είναι ή θηρίο ή Θεός. Άνθρωπος και Κοινωνία
διαμορφώνονται ταυτόχρονα και συνεχώς, δίχως να προϋπάρχει το ένα έναντι του
άλλου, μέσα και διαμέσου της δυναμικής αλληλεπίδρασής τους τόσο μεταξύ τους,
όσο και με τη φύση» ((Αριστοτέλης, Πολιτικά – Βιβλίο 3ο, 12η Ενότητα (Α 2, 5-6),
όπως αναφέρεται σε Μιχαηλίδης, 2018, 1). Σήμερα, οι άνθρωποι εμφανίζονται
πλέον να επικοινωνούν τόσο άμεσα και σε τέτοιο βαθμό με τη βοήθεια των νέων
τεχνολογιών και οι αποστάσεις έχουν επίσης συρρικνωθεί παράλληλα μέσω
των υπερ-ανεπτυγμένων συγκοινωνιακών συστημάτων, που θα αναρωτιόταν
κανείς πώς είναι δυνατόν την ίδια στιγμή να εμφανίζονται τόσο αποξενωμένοι
και εσωστρεφείς. Ο Sennett (1999), σε μια αναφορά στην κοινωνία του 18ου αι. Εικόνα 115 - διάγραμμα: Το πλαίσιο της δημόσιας σφαίρας στο οποίο
εκφράζει την πιο επίκαιρη για τη σύγχρονη κοινωνία συνθήκη, πως οι σημερινοί λειτουργεί ο δημόσιος χώρος, μετασχηματίζεται και μετασχηματίζει την πόλη
με σημείο αναφοράς τον άνθρωπο.

111 Συμπεράσματα Συμπεράσματα 112