Page 199 - THAMMASAT PRINTING HOUSE

ฉันไมไดใชมีดหรือคัตเตอรอยางที่คนสวนใหญใช เพราะฉันกลัว... ใช ฉันกลัวเจ็บ ฉันเลยเลือกใชดินสอกด ฉันขีดขวนย้ํา ๆ ซ้ํา ๆ จนมันเปน รอยแบบนี้ ฉันเริ่มทําแบบนี้เมื่อสามปกอน ฉันทํา... เพราะอยากใหแม และคนรอบตัวรูวาฉันไมไหว ฉันเหนื่อยเหลือเกิน ฉันไมรูวาตัวเองเปนอะไร ฉันเครียด ฉันเหนื่อยกับทุกสิ่ง
ฉันเหมือนอยูในหลุมดําอยูตลอดเวลา ขางในมันรอนไปหมด ขอบตารอนผาว พรอมใหน้ําใส ๆ ไหลลนออกมา... ฉันแคอยากใหคนรอบตัว วาฉันไมไหว อยากใหพวกเขารับฟงและโอบกอดฉัน... ฉันมีรอยยิ้มให พวกเขาเสมอก็ไมไดแปลวา ฉันโอเค
แมเคยเห็น ขอมือขางนี้ ฉันเกือบจะรูสึกดีที่แมเห็น และคิดวา แมจะมาโอบกอดฉัน แตสิ่งที่แมทําคือ แมพูดถึงแตเรื่องเรียน เรื่องอนาคต ของฉัน และความคาดหวังที่แมมีตอฉัน ฉันใหทุกคนเห็นรอยพวกนี้ ทั้งคน ในครอบครัว ครู เพื่อน ไมมีสักคนท่ีคิดจะถามฉันวาฉันเปนอะไร
‘ฉันไมไดทํารายตัวเองเพื่อที่จะตาย แตฉันทําเพราะฉันตองการ ขอความชวยเหลือ’
ฉันยังคงทํามันตอไป คราวนี้ฉันไมไดเผยใหใครเห็น ฉันทําเพื่อ กลบความเจ็บปวดในจิตใจของฉัน ฉันย้ิมตอหนาคนอื่น แตลับหลังฉันทําราย ตัวเองซ้ําๆ ไมหยุด รองไหคนเดียวจนแทบขาดใจ รูตัวอีกที ฉันก็มี ‘มัน’ มาอยูขาง ๆ แลว
191