Page 198 - THAMMASAT PRINTING HOUSE

ฉันไดยินเสียงหัวเราะรอบ ๆ ตัวพรอมสายตาของเพื่อนรวมหอง ที่จองตรงมาท่ีฉัน ราวกับฉันเปนตัวตลก... เปนตัวประหลาด
ฉันยิ้มไปกับเสียงหัวเราะนั้นเหมือนทุกครั้ง ‘มัน’ อยูขางกายพรอม ช้ีมาที่ดินสอกดท่ีฉันวางอยู ฉันทํามันอีกคร้ัง แผลจากเมื่อเชายังคงสดอยู ยิ่ง ถูกขีดซ้ํา ของเหลวสีแดงยิ่งปรากฏมากขึ้นกวาเดิม ฉันเจ็บ... แตมันเทียบ ไมไดกับความเจ็บปวดท่ีฉันไดจากคนพวกนั้น
เวลาชวงสอบผานไปอยางรวดเร็ว และฉันก็ยังทําเต็มเวลาโดยไม สนสายตา ท่ีนารําคาญของครูคนน้ันท่ีจองมาอยางไมสบอารมณ
มีีรอยย้ิ้ิม ไมไดแปลวา ไมเปนไร
เมื่อวิชาสุดทายจบลง ทุกคนตางยิ้มแยม หัวเราะ พรอมเดินไปที่ งานเลี้ยงจบปการศึกษาของนักเรียนมัธยมศึกษาปที่หก
‘มัน’ หันมามองฉัน จับมือและพาฉันเดินไปเรื่อย ๆ ฉันเดินไป อยางลองลอยรูตัวอีกทีฉันก็เดินมาถึงที่ที่หนึ่ง ที่ที่สูง... สูงมาก ๆ สูงจนฉัน เห็นรอยยิ้มที่แตงแตมใบหนาของคนเบื้องลางที่กําลังเดินทางไปงานเลี้ยงกัน อยางมีความสุขทวมทนในใจ
ฉันหันมอง ‘มัน’ ที่กําลังถลกแขนเสื้อของฉัน ขอมือที่ฉันย้ํา...ซ้ํา มันมาตลอด รอยแผลหลายตอหลายรอยบนขอมือของฉัน ทั้งรอยที่แหงจน เปนแผลเปน รอยที่แหงมีสะเก็ด รอยที่แผลเริ่มผสานใหม และรอยที่ยัง มีเลือดซิบ ๆ ออกมา
190