Page 102 - LCW LIFE | EYLÜL 2019

üretim - production
Çalan müzik, bu ülkenin tüm duygularını ve yaşadığı zor günleri size hissettiriyordu. Bir parça bitiyor, bir başka hikâyenin müziği başlıyordu. Sabahın ilk ışıklarıyla evin yolunu yani hostelin yolunu tutmuş oldum.
Uykumu aldıktan sonra ilk iş Google’dan Beyrut’ta ne yapabileceğimle ilgili kendime bir yol haritası çıkarmak oldu. Önce bu güzel şehrin sokaklarını gezecektim. Play list hazırladım sokaklardaki yürüyüşün hatırlanabilmesi içinarkafondaçalacakmüziklerbenimiçinçokönemliydi. (https://www.youtube.com/watch?v=PjCQ_-ylv5Q)
Çalan müziklerin etkisi ile sanki buraya hiç yabancı değilmişim gibi sokaklarda yol alıyorum. Önce Saint George Maronite Katedrali ile karşılaşıyorum hemen yanında ise Mohammed Al -Amin camisi var. Her ikisini de bir turist edası ile inceliyor, not alıyor ve fotoğraflıyorum. Saat kaç? Ben neredeyim? İşler ne durumda? Gerçekten umurumda değildi. İnternet paketimi de son hostel bulmak için harcadığım için ancak wi-fi olan me- kanlarda telefonumu kullanabiliyorum. Kim bilir neler yazdılar ya da hiçbir şey yazmadılar. Bu daha olası gibi.
Camiden çıktıktan sonra açlıkla yüzleşmek hiç hoş olma- dı. Keşke yemek olayı da tek öğün olsa. Ne güzel olurdu değil mi?
Abdel Wahab Restaurant’a gittim, epey meşhurmuş, öyle okumuştum. Yöresel yemeklerinin hepsini denedim, çok lezzetliydiler. Yeterince dinlenip karnımı da doyurduğu- ma göre Beyrut Ulusal Müzesi’ne doğru yol alma vakti gelmişti. Yeterli İngilizcem yoktu fakat bildiğim kadarı ya- şamam ve iletişim kurmam için yeterliydi. İçi ferah ve zi- yaretçisi bol olan bu müze beni oldukça şaşırttı. Genelde turistler yemek ve mekân seyahatleri yaptıkları için mü- zeler hep son kalemdir, gezilecek yerler arasında. Eserleri incelerken birinin bana baktığını fark ettim ama öyle aleni değil kaçamak. Bakmakla bakmamak gibi.
Sırayla eserleri gezmeye devam ediyorum ve ardımdan baş- ka bir gölgede beni takip ediyor. Biraz tedirgin oldum sanırım, bilmediğim bir ülkedeyim sonuçta. Hırsız olabilir, katil olabilir,
The music made me feel all the emotions of this country and the difficult days it has experienced. A piece ends, the music of another story begins. With the first light of the morning, I’ve headed for the hostel where I was staying.
After sleeping, the first thing was to create a roadmap from Google about what I could do in Beirut. First I was going to walk the streets of this beautiful city. I made a play list so that the background music was very import- antformetorememberthewalkonthestreets.(https:// www.youtube.com/watch?v=pjcq_-ylv5q)
With the effect of the music I play, I walk the streets as if I am not a stranger here. First I come across Saint George Maronite Cathedral and Mohammed Al-Amin Mosque. I examine them both as a tourist, take notes and photo- graph them. What time is it? Where am I? How’s it going? I really didn’t care. I spent my internet package to find the last hostel, but I can use my phone in places with Wi-Fi. Who knows what they wrote or maybe they didn’t write anything. This seems more likely.
It was not nice to face hunger after leaving the mosque. I wish there was only one meal. Wouldn’t that be nice?
I went to Abdel Wahab Restaurant and it was quite fa- mous, I read so. I tried all the local dishes, they were de- licious. I had enough time to rest and eat, it was time for heading to Beirut National Museum. I didn’t have enough English, but as far as I know, it was enough for me to live and communicate. I am quite surprised that this muse- um is spacious and has plenty of visitors. Museums are always the last places to visit since tourists usually travel for food and visiting the locations. I noticed that some- one was looking at me when I was examining the pieces, but it was a furtive glance. It’s like not staring.
I continue to visit the pieces and I notice that a shadow follows me. I felt anxious. In fact, I was in a country that I don’t know. It could be a thief, a killer, anything. I’m trying to figure out how far I’m from the door. How fast I could
100