Page 37 - 2553-2561
P. 37

ค�าวินิจฉัยชี้ขาดอ�านาจหน้าที่ระหว่างศาลที่ ๑๗๖/๒๕๖๑                  ศาลปกครองกลาง

                                                                                   ศาลจังหวัดฉะเชิงเทรา



             พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒
             ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์

             ประมวลกฎหมายที่ดิน



                      พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ มาตรา ๙ วรรคหนึ่ง
             บัญญัติว่า ศาลปกครองมีอ�านาจพิจารณาพิพากษาหรือมีค�าสั่งในเรื่องดังต่อไปนี้ (๓) คดีพิพาทเกี่ยวกับการ

             กระท�าละเมิดของหน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐอันเกิดจากการใช้อ�านาจตามกฎหมาย หรือจาก

             กฎ ค�าสั่งทางปกครองหรือค�าสั่งอื่น อันเป็นการจ�ากัดประเภทคดีพิพาทเกี่ยวกับการกระท�าละเมิดของ
             หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะอยู่ในอ�านาจพิจารณาพิพากษาของศาลปกครอง ก็เฉพาะแต่
             กรณีที่หน่วยงานทางปกครองหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐได้กระท�าการโดยใช้อ�านาจตามกฎหมาย กฎ ค�าสั่ง

             ทางปกครอง หรือค�าสั่งอื่น แม้องค์การบริหารส่วนต�าบลบางตีนเป็ด ที่ ๑ และกรมทางหลวงชนบท ที่ ๒

             ผู้ถูกฟ้องคดี จะเป็นหน่วยงานทางปกครองตามมาตรา ๓ แห่งพระราชบัญญัติ จัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณา
             คดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ แต่การคัดค้านการรังวัดที่ดินของผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๑ เป็นการกระท�าในฐานะผู้ดูแล
             ที่สาธารณะซึ่งเป็นที่ดินข้างเคียงของที่ดินผู้ฟ้องคดี เพื่อระวังแนวเขตอันเนื่องมาจากมีการรังวัดสอบเขต

             ที่ดินตามมาตรา ๖๙ ทวิ แห่งประมวลกฎหมายที่ดิน การคัดค้านการรังวัดดังกล่าวจึงเป็นเพียงการใช้สิทธิ

             ตามกฎหมายของผู้มีสิทธิในที่ดินข้างเคียง มิได้เป็นการใช้อ�านาจตามกฎหมายแต่อย่างใด กรณีจึงไม่ใช่คดีพิพาท
             ตามมาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒
             ส่วนที่ผู้ฟ้องคดีฟ้องอ้างว่าผู้ถูกฟ้องคดีที่ ๒ กระท�าละเมิดต่อผู้ฟ้องคดีโดยการก่อสร้างทางหลวงชนบทรุกล�้า

             เข้ามาในที่ดินของผู้ฟ้องคดีนั้น การกระท�าดังกล่าวมิได้เกิดจากการใช้อ�านาจตามกฎหมายของหน่วยงาน

             ทางปกครอง อันจะเข้าหลักเกณฑ์ของ มาตรา ๙ วรรคหนึ่ง (๓) แห่งพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและ
             วิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. ๒๕๔๒ ทั้งกรณีมีปัญหาต้องวินิจฉัยว่าที่ดินพิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินของผู้ฟ้อง
             คดีหรือเป็นทรัพย์สินอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดิน อันจะเป็นผลให้จ�าเลยทั้งสองมีหน้าที่คุ้มครองดูแลและ

             รักษาทรัพย์สินอันเป็นสาธารณสมบัติของแผ่นดินได้โดยไม่เป็นละเมิดต่อผู้ฟ้องคดี ดังนั้นข้อพิพาทในคดีนี้จึงเป็น

             คดีพิพาทเกี่ยวกับการกระท�าละเมิดและสิทธิในที่ดิน ที่อยู่ในอ�านาจพิจารณาพิพากษาของศาลยุติธรรม


















                รวมย่อค�าวินิจฉัยชี้ขาดอ�านาจหน้าที่ระหว่างศาลที่น่าสนใจ
           36   พ.ศ. ๒๕๕๓ - ๒๕๖๑
   32   33   34   35   36   37   38   39   40   41   42