Page 61 - SEDEF - Hz.Mevlana'dan İnciler

Derken Allah'dan ilham geldi; kendine gel dendi, bu ağır şüpheden tez sıyrıl;
Bu çeşit zanlara düşmek, Şeytanın vesvesesindendir; İblis, insanlara düşman değil mi ki?
Yola düşüp giden gerçeklerin yollarını vurandır; dostu dosttan ayırandır o,
Oğul, işit, bu, şuna benzer: Bir yol eri, boyuna Allah'ı anar dururdu,
Canla - gönülle, yârabbi demeyi vird edinmişti; ne gece, ne gündüz, bir soluk bile susmaz, boyuna bu virdi tekrarlardı,
Şeytan ona, a ahmak dedi, niceyebir bu ses, bu yanıp yakılmak, bu çılgın- ca kendinden geçiş?
Dudaklarından bunca yârabbi sesi çıktığı hâlde rabbinden hiçbir, buyur sesi gelmedi,
Yârabbi demen kabule geçseydi Allah'dan da dileğine karşılık bir ses ge- lirdi,
Adam bu sözü ondan duyunca sustu, donakaldı; ondaki coşkunluk sönü- verdi,
Bir zaman böyle geçti; derken ansızın canından Hakk'ın hitabını duydu, Ey beni arayan deniyordu ona, niçin sustun, neden söylemiyorsun'?
Adam, boyuna dedi, usanmadan, incinmeden, yorulmadan pek çok yâ- rabbi dedim;
Gece - gündüz o sesle koştum, kimi uyanık çağırmadaydım, kimi uykuda,
Ne dedim, ne dedim? Benim için uyku nerde? A Mevlâ, âşıklara uyku ne- dir?
Derken birisi yeter bu şamata, a arayan, ne kadar, ne vakte dek yârabbi diyeceksin dedi;
Hak'tan buyur sesi gelmedikten sonra, haber çavuşu gibi boyuna, ne vakte dek her yana koşup duracaksın?
Bu söz kulağıma gelince basımdaki sarhoşluk geçti, mahmurluğu kaldı,
Dilim seni anmaz oldu; çünkü şunu anladım ,bildim ki çağrım kabule geçmiyor,
!61