Page 123 - 24_LiryDram_2019

Uchwałą z 13 grudnia 2018 r. Senat RP
IX kadencji zdecydował o ustanowieniu roku 2019 Rokiem Marii Szymanowskiej
„Na jakimkolwiek świata zabłysnęłaś końcu, Tobie wieszcze, jak Gwebry indyjskiemu słońcu, chylą czoła wieńczone w nieśmiertelne liście
I arf tysiącem twoje opiewają przyjście”.
Adam Mickiewicz, powitanie Marii Szymanowskiej, Moskwa, 1827 r.
Aleksander Kokular
Portret Marii Szymanowskiej przy fortepianie
MARIA SZYMANOWSKA, z domu Wołoska herbu Bawół (1789–1831) – polska pianistka i kompozytorka. Była jedną z pierwszych kobiet pianistek w historii kultury europejskiej. Zalicza się ją do najwybitniejszych prekursorek rodzącego się w Europie muzycznego stylu romantycznego. Cieszyła się sławą we wszystkich krajach Starego Kontynentu. Pisała liczne utwory na fortepian, m.in. etiudy, nokturny, walce, polonezy, mazurki, pieśni. Zachwycała wielu, od Luigiego Cherubiniego, który słyszał ją w Paryżu,
do Goethego, świadka koncertów w Marienbadzie. Najsławniejsi muzycy darzyli ją wielkim uznaniem i szacunkiem. Zapiski współczesnych oraz recenzje prasowe mówią
o jej grze jako biegłej, lekkiej i delikatnej, subtelnym prowadzeniu kantyleny. Mickiewicz należał do najbliższego kręgu kompozytorki, irtował z nią, potem poślubił jej córkę Celinę (najstarszą z trojga rodzeństwa; miała brata Romualda i siostrę Helenę).
Szymanowska improwizowała. Mickiewicz również. Można się tylko domyślać, jak szlachetna muzyka fortepianowa sprzyjała poetyckim improwizacjom. Fryderyk Chopin, który słuchał jej gry w Warszawie w 1827 r., czerpał z tych doświadczeń wiele.
Działalność muzyczna pozwalała Marii Szymanowskiej utrzymać siebie i dzieci; dziś możemy nazwać ją artystką wyzwoloną.
lipiec–wrzesień 2019 LiryDram 121
fot. Wikimedia Commons