Page 44 - เส้นทางแห่งธรรม
P. 44
36
เขา้มาสง่ิทต่ีอ้งสงัเกต-ความคดิทเ่ีกดิข้นึมาคราวน้ีเรารู้“เรว็กวา่เดมิ” อกีไหม?สมมติพอเร่มิจะคดิ...รู!้คดิไปนิดหน่ึง...รู!้คดิไปนิดหน่ึง...รู!้ นนั่หมายถงึวา่สตเิราเร่มิมกีาลงัมากข้นึเร่อืยๆเพราะฉะนนั้ ถา้เราเขา้ใจ หลกัการตรงน้ีเราจะไมต่อ้งกงัวลวา่เดยี๋วคดิอกีแลว้เดยี๋วคดิอกีแลว้...
พอกงัวลวา่เดยี๋วคดิ เดยี๋วคดิ เดยี๋วคดิ...พอมคีวามวติกกงัวล ตรงน้ีการสนใจลกัษณะอาการเกดิดบัของความคดินนั้หายไปกลายเป็น วา่มตีวัตนข้นึมามคีวามเป็นเราเกดิข้นึมวัแต่กงัวลวา่เดยี๋วคดิๆๆไม่ ไดพ้อใจวา่คดิ...ดบัแลว้นะดบัแลว้นะดบัเรว็กวา่เดมิดบัเรว็กวา่เดมิ รูท้ นั มากกว่าเดิม สมมติว่า ถา้ เราเดินจงกรมอยู่แลว้ มคี วามคิดเขา้ มา ต่อเน่ืองแบบน้ี ใหห้ ยุด! หยุดยนื แลว้ กา หนดความคิดก่อน พอความ คดิเร่มิมารูท้นัรูท้นัความคดิดบัพอความคดิหมดไปใหดู้“สภาพจติ” รูส้ ึกอย่างไร พอความคิดหมดไปแลว้ รูส้ ึกโล่งข้นึ มา พอรูส้ ึกโล่งแลว้ กลบั มารูอ้ าการเกิดดบั ของการเดินต่อ นนั่ คือกลบั มาพจิ ารณาอาการ พระไตรลกัษณอ์าการเกดิดบัของอารมณห์ลกัต่อไป
พอเดนิไปๆกาหนดอาการเกดิดบัของการเดนิสกัพกัความคดิ ข้นึ มาอีก รูต้ ่อไปว่าความคิดท่ีเกิดข้นึ คราวน้ี “ต่าง” จากก่อนหนา้ น้ี อย่างไร - บางกว่าเดมิ , ความคิดเขา้ มาแบบใส ๆ แลว้ ก็ดบั แบบเด็ด ขาด,แวบหาย...ต่อไปยง่ิรูท้นัความคดิมากข้นึยง่ิเหน็ดบัชดัแวบหมด แวบหมด... สภาพจติ รูส้ กึ อย่างไร ? สงั เกตแบบเดยี วกนั กบั เวทนา ยง่ิ เหน็ ความคดิดบัชดัมากเท่าไหร่จติยง่ิผ่องใสข้นึใสข้นึ...ถามวา่ความคดินนั้ ทา ใหจ้ ติ เราเป็นอกศุ ลไหม ? ยง่ิ เหน็ อาการเกดิ ดบั ของความคดิ มากเท่า ไหร่กจ็ะเหน็วา่ความคดิสกัแต่วา่ความคดิ ไมใ่ช่ของเรามหีนา้ทก่ีาหนดรู้ เพราะความคดิกเ็ป็นขนัธ์ๆหน่ึงเหมอืนเวทนาขนัธน์นั่แหละ
