Page 107 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 107
39
คอยทาหน้าที่อยู่ในกองขยะ จิตของเราก็เหมือนกัน เราคิดแต่เรื่องแบบนี้ ถ้าเราเคยเข้าสู่ปรมัตถ์เอาความ รู้สึกว่าเป็นเราออก มากไปไหม...อธิบายเปรียบเทียบกับถังขยะเลยนะ ทาอย่างไรขยะถึงจะไม่มีที่อยู่ ต้อง เป็นขยะธรรมชาติจะได้ละลายง่ายหน่อย เอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก ทุกครั้งไม่ว่าอารมณ์เหล่านั้นจะติด อยู่ในใจของเรา มีความหนาแน่นมีกลุ่มก้อนหนาแน่นแค่ไหน ทาลายถังขยะนั้นเถอะ ด้วยการเอาความ รู้สึกว่าเป็นเราออก
ด้วยการเอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก เราสามารถเราเคยทาได้แล้วให้พอใจ อาจจะใช้ความฝืนตัว เองนิดหน่อย เพราะฝืนขัดเกลาตัวเอง จริง ๆ แล้วแค่เอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก แล้วอารมณ์ที่ค้างอยู่ เขาจะค่อย ๆ สลาย ทีนี้ถ้าเรามีสติเอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก แล้วตั้งสติดี ๆ แล้วสังเกตเราจะเห็นว่าเขา สลายไปทีละเรื่องทีละอย่าง เขาจะลดลงไปทีละไปอารมณ์ที่ค้างอยู่จะน้อยลง ๆ ทีละอย่าง จากนั้นจิตเราก็ จะเบาหรือสะอาดขึ้น แล้วถ้าเอาความรู้สึกว่าเป็นเราออก แล้วกระจายเลย ขยายให้กระจาย ความรู้สึกให้ กว้างออกปุ๊บ ที่กอง ๆ อยู่นี่เขาก็กระจายเหมือนกัน ตอนนั้นเราจะเลือกได้ง่าย ควรที่จะหยิบอะไรไว้ควร เอาอะไรมาใช้หรือสลายทิ้งให้หมด อายุอารมณ์ของเรา อารมณ์ที่เข้ามาอยู่ในจิตใจของเราก็เหมือนกัน ลอง สังเกตดูสิว่าไม่ต่างกันเลย เพียงแค่มีตัวตนก็เหมือนมีตัวปิดท่อเอาไว้ แล้วอะไรก็ผ่านไปไม่ได้
เก็บ ๆ ๆ สั่งสมเอาไว้ทุกอย่าง สัญญาเขาทาหน้าที่จา แต่รสชาติปัญญาของเราเป็นผู้เก็บ สัญญา ทาหน้าที่จาเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่รสชาติของอารมณ์ความทุกข์ความสุข ตัวตนเป็นผู้เก็บปัญญาเป็นผู้สั่งสม เอาไว้ เราไม่สามารถให้ลืมทุกอย่าง แต่ก็ไม่จาเป็นต้องทุกข์กับทุกอย่าง รสชาติเวทนาที่เกิดขึ้น ถ้าไม่มีตัว ตนเราไม่ลืมก็ไม่ทุกข์ ไม่จาเป็นต้องทุกข์ ถึงไม่ลืมก็ไม่จาเป็นต้องทุกข์ ยังจาได้อยู่ว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง นั่นคือรสชาติที่เกิดขึ้น และอีกอย่างหนึ่ง การที่เรากาหนดรู้อาการเกิดดับของรูปนาม ยิ่งเราเห็นชัด ต่อไป สญั ญาทปี่ รากฏขนึ้ มาเคยมรี สชาติ ยงิ่ รบั รดู้ ว้ ยความรสู้ กึ ทไี่ มม่ ตี วั ตนมากเทา่ ไหร่ รสชาตจิ ะนอ้ ยลง ๆ ตอ่ ไป ก็จะเหลือเหมือนกับสัญญาเก่าที่เกิดขึ้นมา เหลือแต่เหมือนกับความฝันลาง ๆ บาง ๆ ไร้ซึ่งน้าหนัก พอไม่มี นา้ หนกั ผสั สะกม็ ากระทบจติ ใจของเรากน็ อ้ ยลง คา วา่ ไรซ้ งึ่ นา้ หนกั ไมใ่ ชว่ า่ จา ไมไ่ ดว้ า่ เรอื่ งนนั้ คอื อะไร จา ได้ ชัดเจนแต่น้าหนักรสชาติมันผ่านไป
เหมือนกับบางอารมณ์เราย้อนกลับไปง่าย ๆ เราเคยรับรู้แล้วเรารู้สึกเป็นอย่างไร มีน้าหนักมาก เรอื่ งทผี่ า่ นมาในอดตี พอมาถงึ ปจั จบุ นั พอยอ้ นกลบั ไป...ตลกมากเลย เราไมน่ า่ โงข่ นาดนนั้ เลย ไปเกบ็ เอาไว้ ทา ไมมนั เรอื่ งไมเ่ ปน็ เรอื่ ง เรอื่ งไรส้ าระเรากเ็ กบ็ เอามาเปน็ ทกุ ข์ นคี่ อื อยา่ งหนงึ่ ทเี่ ราคดิ ไปแลว้ ออ๋ !ไมม่ รี สชาติ ไม่สาคัญเลย แต่ทาไมตอนนั้นเราถึงว่ามันสาคัญยิ่งนักกับชีวิตของเรา มันเหมือนสาคัญในบริบทหนึ่งใน เวลาหนึ่ง แต่ถ้าเราเข้าใจปุ๊บ เราจะรู้เลยว่าเดี๋ยวเขาก็เปลี่ยนเกิดดับไปเปลี่ยนไป
เพราะฉะนั้นสิ่งที่เหลืออยู่คืออะไร คือสิ่งที่เราต้องทา ชีวิตเราทาอะไรและหน้าที่ของเรา เรามี เปา้ หมายเพอื่ การปฏบิ ตั ธิ รรมเพอื่ ความดบั ทกุ ข์ มบี รรยากาศเรมิ่ ตน้ ดว้ ยการรบั รผู้ า่ นบรรยากาศของความ สงบความสขุ รบั รดู้ ว้ ยจติ ทวี่ า่ งไมม่ ตี วั ตน แลว้ รอู้ าการเกดิ ดบั ของแตล่ ะอารมณ์ ดธู รรมชาตขิ องรปู นามเกดิ ดับไปเกิดดับไปเรื่อย ๆ เน้นตรงนี้ยิ่งรู้สภาพจิตเราเป็นอย่างไร นี่แหละคืองาน งานที่ทาแล้วจบ ทาแล้วจบ
