Page 31 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 31
(32)
อาการประหลาดนี้ก็มาเจอซ้าตอกย้าความรู้สึกอีกครั้งที่พุทธสถานค่ายสุรธรรมพิทักษ์ จังหวัด นครราชสีมา ขณะที่กลับจากธุดงค์เพื่อจะกลับมาที่พักประจา และเคยจาพรรษา แต่ภาพที่ปรากฏเห็น พุทธสถานต่างไปจากที่คุ้นเคยมา แตกต่างกันจนจาไม่ได้ ครั้นเข้าไปภายในวัด สถานที่ต่าง ๆ หรือกุฏิเดิม ทเี่ คยพกั ภาพทกุ อยา่ งเปลยี่ นไปหมด ไมม่ คี วามคนุ้ เคยหลงเหลอื อยเู่ ลยกบั สถานทแี่ หง่ นี้ จะจา ไดเ้ พยี งแค่ บุคลากร พระที่เคยพักด้วยกัน เคยร่วมงานกัน แต่ก็ไม่สร้างความกังวลใจ เป็นเพียงความรู้สึกที่แปลกไป จะแปลกที่แปลกทาง เหมือนบอกว่าไม่ใช่ที่อยู่ของเราต่อไปแล้ว
ตัดสินใจลงใต้กับความรู้สึกว่าใช่
ปี พ.ศ. ๒๕๓๘ สามเณรที่รู้จักกันเขาจะลงมาอุปสมบทที่นครศรีธรรมราช แต่พอถึงเวลาก็ไม่ได้ มาด้วยกัน จึงได้เดินทางกับพระด้วยกันอีกรูปหนึ่ง ซึ่งเพื่อนของท่านพักอยู่ที่ถ้าพุทธโคดม จังหวัดพัทลุง ตัดสินใจเดินทางมุ่งหน้าสู่ใต้โดยการนั่งรถไฟ สู่ถ้าพุทธโคดม จังหวัดพัทลุง เพื่อให้ทันเข้าพรรษาที่นั่น
ระหวา่ งรอเขา้ พรรษา มโี ยมเปน็ ครจู ากจงั หวดั ตรงั มาเทยี่ วชมถา้ พทุ ธโคดมไดแ้ ละสนทนากนั ทาง โยมเล่าให้ฟังว่า มีแม่ชีท่านหนึ่ง ท่านเก่งมากเชี่ยวชาญเรื่องสอนวิปัสสนากรรมฐาน อยู่ที่อาเภอย่านตาขาว จงั หวดั ตรงั ทางเพอื่ น ๆ พระดว้ ยกนั เกดิ ความสนใจจงึ ชกั ชวนกนั ไปสา นกั วปิ สั สนาพฒั นาทางจติ จงั หวดั ตรงั ไปด้วยกัน ๓ รูปจากถ้าพุทธโคดม เมื่อถึงสานัก เจอแม่ชีธัญญารัตน์ (คุณนภัทรในปัจจุบัน) เมื่อทราบ จุดประสงค์ของการมา แม่ชีธัญญารัตน์ก็ไปเชิญท่านแม่ครูนราวรรณ กุลธรชุติภาส ลงมาพบที่ศาลาธรรมรัตนะ ท่านแม่ครูนิมนต์คณะสงฆ์นั่งบนเก้าอี้ ส่วนท่านนั่งบนม้านั่งยาวตัวเตี้ย ท่านมหาเปรียญ ซึ่งมาด้วยกัน เริ่มการสนทนาธรรมกับท่านแม่ครู ท่านแม่ครูมองมาที่ท่านพระอาจารย์อย่างพินิจพิเคราะห์ มองแล้วมอง อีก ครั้นท่านแม่ครูให้ลองกระดิกนิ้วพร้อมคาถาม “ความรู้สึกอยู่ที่ไหน” แค่สังเกตอาการกระดิกนิ้ว “จิต ทที่ า หนา้ ทรี่ บั รวู้ า่ กระดกิ กบั อาการกระดกิ เปน็ สว่ นเดยี วกนั หรอื คนละสว่ น”พระอาจารยไ์ ดฟ้ งั รสู้ กึ วา่ เปน็ ภาษาที่คุ้นเคยมาก” และรู้สึกเลยว่าใช่ สิ่งที่เสาะแสวงหามานาน
ตลอดเวลาที่ออกธุดงค์เสาะแสวงหาสัจธรรมเพื่อการดับทุกข์ ไปทั่วเกือบทุกป่าในภาคต่าง ๆ ใน ประเทศไทย และประเทศเพอื่ นบา้ น ยงั ไมเ่ จอในสงิ่ ทใี่ ช่ ธรรมะอยใู่ กลต้ วั เรานเี่ อง อาศยั พจิ ารณาจากขนั ธ์ ๕ การกระดิกนิ้ว พิจารณาดูจิตกับอาการที่เกิดขึ้น ความรู้สึกอยู่ตรงไหน เป็นส่วนเดียวกันหรือแยกกัน ความรู้สึกบอก ใช่เลย ธรรมะมีความละเอียดอ่อนมหัศจรรย์ ใช่คือใช่ ตรงไปตรงมา ไม่ซับซ้อน
หลงั จบการสนทนาธรรม ทา่ นแมค่ รเู อย่ ถามพระอาจารย์ “ถา้ ดฉิ นั จะถวายจวี ร ทา่ นจะรบั ไหม” ดว้ ย จีวรที่พระอาจารย์ห่มขณะนั้นมาจากการผสมผสาน สีจีวรก็สีหนึ่ง สบงก็สีหนึ่ง สังฆาฏิก็อีกสีหนึ่ง หลากสี ไม่เข้าชุดกัน เพราะเป็นจีวรที่ได้จากการเก็บของเก่าที่เขาทิ้ง มาทาซักความสะอาดแล้วนามาใช้ต่อขณะออก ธุดงค์
