Page 537 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม
P. 537
469
ของว่างเปล่า เป็นของว่างเปล่าไม่ได้บอกว่าเป็นเราเลย แล้วลองดูสังเกตดูว่า เหลืออะไรให้ยึดอีก นอกจาก กายนี้ว่างเปล่า ไม่มีอะไรให้ยึด ลองสารวจถามตัวเองดูว่า แล้วเรายังยึดอะไร แล้วเรายังติดอะไรอยู่
อย่างที่บอกว่า...เมื่อเช้าพูดขา ๆ นะ ไม่ยึดตัว ไม่ยึดเรา ไม่ยึดเขา ทุกอย่างว่างเปล่า แต่ก็ยึดบ้าน ยึดลูก ยึดหลานไปอีก อันนี้พูดขา ๆ แต่เป็นเรื่องจริงนะ เพราะอะไร บางทีเราก็บอกว่า ถ้าเป็นเรื่องส่วน ตัว เราปล่อยวางหมดแล้ว เรื่องส่วนตัวสาหรับตัวเองวางได้หมดแล้ว ไม่ทุกข์หรอก เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น แต่ ยังห่วงหลานอย่างเดียวนี่ ถามว่าหลานของใคร ก็หลานของฉันอีกนั่นแหละ เห็นไหม มันเหมือนกับเราหา ที่ยึดใหม่ แต่ไม่ใช่ว่าเราทิ้งภาระ หรือปล่อยทิ้ง
การที่รับรู้อย่างสงบ การที่รู้ถึงสัจธรรมตรงนี้ ที่ถามว่า พอไม่มีกายแล้วใจเป็นอย่างไร ใจรู้สึกเบา รู้สึกโล่ง ตรงนี้แหละ จิตที่ว่างที่เบาที่โล่งนี่แหละ ไปใช้งาน รับรู้ด้วยความรู้สึกที่ว่างจากตัวตน ว่างจาก ตัวตนไม่ใช่ว่างจากปัญญานะ คนละเรื่องกัน ว่างจากความรู้สึกว่าเป็นเรา แต่มีสติสมาธิปัญญา พร้อมที่ จะเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว เรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัว อันนี้ก็จะได้ประโยชน์ แต่เวลาเราปฏิบัติ ขณะที่เรานั่งกรรมฐานอยู่ตรงนี้ อารมณ์ที่เกิดขึ้น อย่างที่บอกเมื่อกี้นี้ ลมหายใจ อาการพองยุบ ความคิด เวทนา
ที่นี้มาพิจารณาต่อว่า ขณะที่ตัวหายไปว่างไป แล้วเวลาเวทนาเกิดขึ้น ตัวไม่มีรูปร่างนี่นะ ว่าง ๆ ไป แล้วเวลามีเวทนาเกิดขึ้น มีความปวดเกิดขึ้น ลองสังเกตดูว่า เขาเกิดอยู่ในที่ว่าง ๆ ด้วยหรือเปล่า ในเมื่อ ไม่มีตัวแล้วน่ีนะ แต่พอไม่มีตัว พอมีเวทนาเกิดขึ้นมาปึ๊บนี่นะ ความรู้สึก...สัญญาเก่าเราปรากฎแว็บขึ้นมา ฉันปวด ปวดมากเลย พอปวดมากเลย ฉันปวด ฉันปวดหลังก็มีแผ่นหลังขึ้นมา ฉันปวดเข่าก็จะเป็นแท่ง เป็นก้อนขึ้นมา สังเกตไหม แค่เสี้ยววินาทีที่ความรู้สึกอันนี้เกิดขึ้นมา เขาเรียกจิต วิถีจิตชั่วขณะหนึ่งที่รู้สึก ว่า สัญญา...จาได้ว่าเป็นหัวเข่า ความเป็นรูปร่างหัวเข่าเกิดขึ้นมา ถามว่าผิดไหม...ไม่ผิด
แตถ่ า้ เราละสญั ญา ดบั ตรงความจา อนั นนั้ พอรวู้ า่ เปน็ หวั เขา่ แลว้ เขาดบั ไป ดบั ไปแลว้ เหลอื แตเ่ วทนา ทปี่ รากฏอยใู่ นทวี่ า่ ง ๆ เหมอื นตวั เราวา่ งไปแลว้ นนี่ ะ ทา ไมเขา่ กลบั มาอกี ลองดสู ิ เอาความรสู้ กึ วา่ เปน็ หวั เขา่ ออก ลองดูนะ ถ้าปวดที่หัวเข่า เอาความรู้สึกว่าเป็นหัวเข่าออก รู้สึกเป็นอย่างไร ตรงบริเวณรูปร่างหัวเข่า... หายไปไหม ก็จะว่างไป แค่นี้...เหมือนเราคลายอุปาทาน แค่เอาความรู้สึกว่าเป็นรูปร่างส่วนนั้นออกไป มัน ก็จะว่างไป
แต่สัญญาคนเรามักจะยึดติดว่า...กลัวตัวเองจะลืม กลัวจะลืม จาไม่ได้...ไม่ใช่ จาได้ถึงบริเวณ ของหัวเข่า แต่ไม่มีหัวเข่า ลองดู ไม่มีรูปร่างของหัวเข่า เหลือแต่เวทนาอย่างเดียว ลอยอยู่ในที่ว่าง ๆ มีแต่ เวทนาอย่างเดียวที่ลอยอยู่ในที่ว่าง ๆ ถ้าเห็นว่าเวทนาลอยอยู่ในที่ว่าง ๆ ลองดูจิตใจรู้สึกเป็นอย่างไร สงบ ไหม สบาย ไม่มีความปวด ถึงแม้จะปวดก็แปร๊บ รู้ว่าปวดนะไม่ใช่ไม่รู้ แปร๊บขึ้นมา แล้วเขาก็ว่างไป แปร๊บ ขึ้นมาก็ว่างไป ตรงนี้แหละ การที่เราเห็นว่าแปร๊บแล้วว่างไป แปร๊บแล้วว่างไป เขาเรียกว่า เห็นเวทนา เห็น ทุกขลักษณะของเวทนา เห็นถึงลักษณะเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปของตัวเวทนา
