Page 55 - ดับตัวตน ค้นธรรม
P. 55
มันอย่างไรล่ะ!? มันเป็นแบบนี้... ก็เล่าแค่นี้ก็จบแล้ว! ไอ้ที่ไม่ใช่พูดอยู่ตั้ง นาน พอเล่ามา อ๋อ! แค่นี้เอง
ยกตัวอย่างนะ โยคีเล่าถึงเวทนา วันนี้เวทนามากเลย กาหนดแล้ว สู้ไม่ชนะ ยังไม่หมดเลย หมดเวลาก่อน... งั้นให้กาหนดแบบนี้นะ ให้พิจารณา กา หนดรแู้ ละสงั เกตอาการเกดิ ดบั ใหเ้ ยอะ ไมต่ อ้ งไปดคู วามเปน็ กลมุ่ กอ้ น ของเขา... บัลลังก์หลังจากนั้นไปนั่งหาเวทนาอย่างเดียวแล้ว หาแล้วไม่มี แล้วก็มานั่งทาหน้าเสียใจ เสียใจที่ทาการบ้านอาจารย์ไม่ได้! วันนี้นั่งแล้ว หาเวทนาไม่มีเลยอาจารย์ เลยไม่ได้ทาการบ้าน... แล้วมีอะไรล่ะ ? มันมีแต่ ค ว า ม ค ดิ อ ย า่ ง เ ด ยี ว เ ว ท น า ไ ม ม่ ี ก เ็ ล ย ไ ม ไ่ ด ก้ า ห น ด เ ล ย ท า ก า ร บ า้ น ไ ม ไ่ ด เ้ ล ย . . .
จรงิ ๆ แลว้ กค็ อื วา่ พออาจารยใ์ หไ้ ปดแู บบนนั้ พอไปนงั่ ปบ๊ึ นเี่ วทนา ไม่มีเลย บัลลังก์นั้นหายไปเลย มีแต่ความคิด ก็เลยกาหนดความคิด... เลา่ แบบนเี้ ลย ไมใ่ ชป่ ญั หา นนั่ เปน็ อารมณป์ จั จบุ นั ทเี่ ราตอ้ งกาหนดอยแู่ ลว้ พอไปสังเกตลักษณะอาการเกิดดับเหมือนที่อาจารย์ให้กาหนดเวทนาปึ๊บ ความคิดเขาดับแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้.... เล่าไปเลย เล่าที่เห็นที่เป็น นี่คือ วิธีการเล่าสภาวะ! เป็นการจบโดยที่ไม่มีเศษอารมณ์ ไม่มีการคร่าครวญ ไม่มีการราพึงราพัน
บางทกี ม็ วั แตร่ า พงึ รา พนั จนเมอื่ กอ่ นเคยใชค้ า วา่ “อยา่ ครา่ ครวญ” เวลาโยคเี รมิ่ เลา่ สภาวะ มนั ยงั งนั้ มนั ยงั ง.ี้ .. อยา่ ครา่ ครวญ! เวลาเลา่ สภาวะ อย่าคร่าครวญ ให้เล่าอาการที่เห็นอย่างเดียว นี่คือใช้คาไม่ให้คร่าครวญ อาการประมาณไหนถึงเรียกว่าคร่าครวญ ? รู้ใช่ไหม ? ไม่ต้องบอกก็รู้ ยัง งั้นยังงี้... กลายเป็นบ่นคร่าครวญไป จริง ๆ คือเห็นก็เห็น ไม่เห็นก็คือไม่ เห็น จบ! ทาได้ก็ได้ ทาอะไรไม่ได้บอกเลย แค่นั้นเอง!
47
