Page 224 - พระอาจารย์เทศน์เนื่องในโอกาสวันสำคัญทางพุทธศาสนา
P. 224
220
จะหายไป เหลอื แตค่ วามเขา้ ใจ เหลอื ปญั ญา มคี วามศรทั ธา มคี วามเชอื่ มนั่ ในธรรมะคาสอนของพระพุทธองค์ และการได้เห็นธรรมะที่พระองค์ทรง แสดง/ความจริงข้อนี้แล้ว สิ่งที่ต้องพิจารณาต่อก็คือว่า การได้เห็นแบบนี้ จิตคลายจากอุปาทานมากน้อยแค่ไหนอย่างไร เมื่อจิตคลายอุปาทานแล้ว สิ่งที่ยังต้องทาต่อมีอีกหรือไม่
ทีนี้ เรามาพิจารณาดูว่า การเห็นถึงความเป็นคนละส่วนแบบน/ี้ ธรรมะที่เราเคยเห็น พูดถึงอารมณ์ภายในเสียเป็นส่วนใหญ่ อารมณ์ ภายนอก/รูปนามภายนอกกับจิตที่ทาหน้าที่รู้ เราจะพิจารณาอย่างไร ? ตอ้ งพจิ ารณาวา่ รปู ทเี่ กดิ ขนึ้ กบั จติ ทที่ า หนา้ ทรี่ ู้ เสยี งทปี่ รากฏเกดิ ขนึ้ กบั จติ ที่ทาหน้าที่รู้ ความร้อน/ความเย็นที่เกิดขึ้นกับจิตที่ทาหน้าที่รู้นั้น เป็นส่วน เดียวกันหรือคนละส่วนกัน ? การที่เราพิจารณาแบบนี้ ภาพที่เห็น เสียงที่ ได้ยิน ไม่ว่าภาพนั้นจะเป็นภาพที่งดงามหรือไม่ดีอย่างไรก็ตาม ลองดูว่า จติ ทที่ า หนา้ ทรี่ เู้ ปน็ คนละสว่ นกบั อารมณเ์ หลา่ นนั้ ทา ใหจ้ ติ ใจเปน็ อยา่ งไร ? ทาให้อกุศลเกิดไหม ? ทาให้โลภะ โทสะ โมหะเกิดหรือเปล่า ?
เราพิจารณาอารมณ์ที่เข้ามากระทบทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แบบเดียวกับอารมณ์ภายใน นั่นคือความเสมอภาค ความเท่าเทียมกัน การพิจารณาธรรมแบบนี้เรากาหนด/พิจารณาได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้น ธรรมะจงึ เปน็ เรอื่ งอกาลโิ ก เปน็ สภาวธรรมทเี่ กดิ ขนึ้ ไดไ้ มจ่ า กดั กาล บางคน เดนิ ๆ สภาวธรรมกป็ รากฏ เดนิ ๆ ไป...ตวั หาย เดนิ ๆ ไป...ขาหาย เดนิ ๆ ไป...จิตผ่องใสขึ้นสว่างขึ้น เห็นแต่รูปเดินไป ไม่มีตัว ไม่ได้บอกว่าเป็นตัว เราของเรา นั่นคือธรรมะปรากฏขึ้น สภาวะปรากฏประกาศตนเอง เกิดขึ้น มาได้ทุกขณะ บางครั้งขณะที่เดินไปทากิจกรรมต่าง ๆ ตัวหายไป เหลือ แตอ่ าการเกดิ ดบั ในขณะทกี่ า้ วเทา้ เคลอื่ นไปสมั ผสั ในแตล่ ะขณะมอี าการ
