Page 409 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 409
391
แล้ว “ดูธรรมในธรรม” อยู่ตรงไหน ? สภาวธรรมก็คือ “อาการของ รูปนาม” นั่นเอง อาการเกิดดับของรูปนามนั่นแหละ คือ “สภาวธรรม” ที่เกิด ขึ้นในขณะนั้นจริง ๆ ที่เห็นตามความเป็นจริง ไม่ต้องคิด ไม่ต้องปรุงแต่ง เขาเกิดขึ้นในขณะนั้นจริง ๆ นักปฏิบัติมีหน้าที่ตามกาหนดรู้อาการอาการเกิด ดับเหล่านั้นตามที่เป็นจริง ลองดูนะ มาปฏิบัติกัน ปฏิบัติแล้วเห็นอะไร เป็น ยังไง ก็เล่าให้ฟัง สภาวะหรือสิ่งที่จะเกิดขึ้นขณะที่เราปฏิบัติ หลักใหญ่ ๆ ก็คือ
๑. ลมหายใจหรือพองยุบ ลมหายใจเข้าออก ที่เรากาหนดพุทโธ หรือพองยุบ แล้วแต่ แต่ก็คืออาการของลมหายใจ เพียงแต่กาหนดพุทโธ เราก็ตามลมหายใจเข้าหายใจออก กาหนดพองยุบก็ไปรู้ที่ท้องอย่างเดียว ดู อาการเคลื่อนไหวที่ท้อง นี่คืออาการของลมหายใจ
๒. เวทนา ความปวด ความเมื่อย อาการชา อาการคัน อันนี้จัดเป็น “เวทนา” แล้วอีกอย่างหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือความคิด เวลาเรานั่งสมาธิ บางที พอหลับตาปุ๊บ มีความคิดเยอะแยะมากมาย อันนั้นเรียกว่า “ความคิด” เป็นสภาวะ เป็นอารมณ์ของจิตอย่างหนึ่ง เป็นอารมณ์ธรรมอย่างหนึ่งที่เรา ต้องกาหนดรู้ ไม่ใช่ปฏิเสธความคิด ที่เรานั่งแล้วรู้สึกว่าทาไม่ได้ พอมีความ คิดเราก็ราคาญ ความคิดรบกวน จริง ๆ แล้วไม่รู้ว่าความคิดก็คืออารมณ์ อย่างหนึ่ง อารมณ์ของจิตที่เราต้องรู้ นี่เป็นสิ่งที่เขาเกิดแน่นอน แต่อาจจะ ไม่ได้เกิดพร้อมกัน อาจจะเกิดคนละขณะ
แตส่ า คญั ตอ้ งรวู้ า่ นนั่ คอื อารมณท์ เี่ ราตอ้ งมี “สต”ิ เขา้ ไปกา หนดรู้ เหน็ อาการเกดิ ขนึ้ ตงั้ อยู่ และดบั ไปของเขา ไมใ่ ชป่ ฏเิ สธหรอื บงั คบั ถา้ เปน็ อยา่ งนนั้ เราจะฟุ้งซ่าน เราจะเกิดอาการราคาญ ตรงที่ราคาญเขาเรียกว่าฟุ้งซ่าน ความ คิดที่เกิดขึ้นเฉย ๆ แล้วเราไม่ราคาญ มีสติกาหนดรู้ก็เป็นแค่ตัว “สัญญาขันธ์” “สังขารขันธ์” เท่านั้น เป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งที่เขาเกิดขึ้น ถ้ากาหนดรู้ อย่างนี้เราจะไม่ฟุ้งซ่าน จิตเราจะไม่ราคาญ เพราะความคิดก็เป็นธรรมชาติ
