Page 41 - ธรรมปฏิบัติ 1
P. 41
23
จะกาหนดรู้ ดูว่าเขาเกิดดับและเปลี่ยนแปลงในลักษณะอย่างไร การที่เรากาหนดรู้อย่างไม่มีตัวตนตรงนี้อย่างหนึ่ง บอกให้เรารู้จัก “สารวม” เมื่อไม่มีตัวตนเราก็ต้องระวังตัว ไม่มีตัวตนไม่ใช่ปล่อยตามสบาย จนเกินไป ไม่มีตัวตนแล้วอยู่ที่ไหนก็ได้ อยู่ในที่แคบก็สบาย อยู่ในที่กว้างก็ สบาย อยู่ในกรอบก็ไม่กระทบกรอบ เหมือนเราอยู่ในห้องนี้เราก็อิสระได้ อยู่ ในที่โล่ง ๆ ก็อิสระ อยู่ในที่แคบก็อิสระ เพราะใจอิสระ ใจเรากว้าง ใจเราสงบ เพราะฉะนั้น ให้ตั้งใจนะ ต่อไปอาจารย์จะไม่บรรยาย ให้เราพิจารณาสภาว ธรรมที่อยู่เฉพาะหน้าที่เกิดขึ้นมา ไม่ว่าจะเป็นอาการของพองยุบ อาการของ ลมหายใจเข้าออก ที่ปรากฏขึ้นมาเฉพาะหน้าเรา ก็ให้ตามรู้อาการนั้นไปว่าเขา
เกิดดับในลักษณะอย่างไร
อย่างที่บอกแล้วว่า อาการที่ปรากฏขึ้นมานอกจากลมหายใจเข้าออก
นอกจากอาการพองยุบ ก็จะมีเวทนา มีความคิดเกิดขึ้นมา แล้วก็มีสี หรือ แสง หรือนิมิตต่าง ๆ เกิดขึ้น ตรงนั้นให้มีสติพอใจที่จะกาหนดรู้ว่าอารมณ์ เหล่านั้นเกิดดับหรือเปลี่ยนไปในลักษณะยังไง หลังจากนั้นเราจะได้สนทนา กันตามสมควร หรือใครมีอะไรจะถามเพิ่มเติมค่อยถาม จากนี้ไปให้เราตั้งใจ ปฏิบัติกันจนกว่าจะเห็นสมควรแก่เวลา...
... สมควรแก่เวลาแล้ว ถอนจากสมาธิได้ ขยับนิดหนึ่งนะ ขยับปรับ ท่านั่งจะได้ผ่อนคลาย รู้สึกเป็นไง ? ปวดไหม ? ปวด ใช่ไหม ? รู้สึกเมื่อย ปวด อยากเดินไหม ? ไหนใครเดินจงกรมไม่เป็น ? มีกี่คน ? หนึ่ง สอง สาม สี่... เดินไม่เป็นนะ เคยเดินไหม ? ยังไม่เคยเลย เป็นยังไงที่เรียกว่าเดิน ไม่เป็น ? ไม่รู้ว่าจะกาหนดยังไง... นอกนั้นเดินเป็นหมดนะ การเดินจงกรม เป็นการช่วยเปลี่ยนอิริยาบถของเรา จริง ๆ แล้วไม่ใช่เดินไม่เป็น เดินเป็นแต่ ไม่รู้ว่าจะกาหนดยังไง ก็เลยรู้สึกเดินไม่เป็น เดินธรรมดานี่แหละ เพียงแต่ไม่ ต้องเร็วเกิน เพราะเร็วเกินแล้วสติเราจะตามไม่ทัน พอสติเราตามไม่ทัน สมาธิ ก็จะไม่ตั้งมั่น
