Page 17 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การยกจิตขึ้นสู่ความว่าง
P. 17
13
คนอื่นมีความสุขด้วย ตรงนี้แหละ ความสุขเหล่านี้ความสุขอันนี้ ต้องอาศัยวัตถุอะไรไหม ไม่ต้องอาศัย เรื่องล่อใจใช่ไหม นี่เขาเรียกว่าเป็นนิรมิตสุข สุขที่ไม่อิงอามิส ไม่ต้องอาศัยวัตถุหรือเครื่องมาล่อใจให้เรา เป็นสุข แต่สุขเกิดจากจิตที่เป็นกุศล เพราะฉะนั้นสุขแบบนี้ อยากให้อยู่นาน ๆ ไหม อยากใช่ไหม เริ่มมี ความอยากเข้ามาแล้ว จริง ๆ อยากไม่ผิดนะ แต่เป็นการที่เราไม่เป็นผู้สันโดษในความดี เราไม่สันโดษใน ความดีนั้นเป็นสิ่งสาคัญ
ถ้าจิตที่ดีแล้ว ๆ เราบอกพอแล้วไม่เอาแล้ว เห็นไหม จิตเราจะเฉยทันที ความดีมันก็จะหยุดแล้ว แต่ถ้ายิ่งสุขแล้วยิ่งทาอะไรได้เยอะขึ้น ความดีเราเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อย่างนี้เราควรทาให้เยอะ เพราะสังเกตดู ว่าทุกครั้ง ลองสังเกตแบบนี้นะ ทันไหม อาจารย์พูด พยายามช้าแล้วนะ พยายามช้า ๆ สังเกตต่อนะ ขณะที่ จติ เรามคี วามสขุ ขณะทจี่ ติ มคี วามสขุ มาก ๆ แนน่ ไปดว้ ยความสขุ ลองดใู ครทเี่ คยรสู้ กึ วา่ เปน็ คนเจา้ อารมณ์ พอมีความสุขตรงนี้รู้สึกเป็นอย่างไร สบายใจใช่ไหม คิดถึงเรื่องที่เราเคยไม่ชอบ ลองดูว่ารู้สึกเป็นอย่างไร ความโกรธเกิดง่ายหรือช้า เกิดยากไหม มันจะเกิดยากขึ้นเพราะอะไร เพราะเขาเต็ม เขาเต็ม ไม่โกรธ เพราะเขาเต็ม เมื่อจิตเราอิ่มจิตเราเต็ม จิตเรามีความสุขแล้วก็สงบไหม ถ้าทาแบบนี้ ความสงบเกิดขึ้นได้ ง่ายเข้าสู่สมาธิได้ง่าย ป้องกันความโกรธได้ดี
นี่นะที่เขาบอกว่า ที่เขาบอกว่าวิธีการแก้ปัญหา ใครเป็นผู้เจ้าโทสะให้เจริญเมตตา เจริญเมตตา ต้องเติมความสุขให้ตัวเอง แล้วเมตตาจะเกิดในใจของเราแล้วเขาก็จะให้คนอ่ืน ถ้าเราเมตตาคนอื่นแต่ ก็ยังไม่เมตตาตัวเอง เราก็ยังแห้งแล้งอยู่ บางทีเราก็ให้แบบเสียดาย ๆ จงเป็นสุขเป็นสุขเถิดแล้วก็กัดฟัน นิดหนึ่ง จงเป็นสุขเป็นสุขเถิดแล้วก็ยังค้าง ๆ นิดหนึ่ง ลองดูสิถ้าจิตเราเป็นสุขแบบนี้ อิ่มแบบนี้เวลาเรา แผ่ความสุขไปปุ๊บ สังเกตนิดหนึ่ง ขณะที่จิตเราอิ่มจิตเราสุขแล้ว เขาแบ่งแยกไหมว่าคนนั้นพิเศษ คนนี้ ไม่พิเศษ เขาให้ได้เหมือนกัน ที่บอกว่าคนนั้นศัตรูคนนี้มิตรนะ ไม่มีใช่ไหม ให้ได้เหมือนกันหมด เพราะ เราเต็มเราอิ่ม
เพราะฉะนั้นสังเกตไหมว่า จุดหนึ่งที่พอเราทาแบบนี้ อาหารใจของเราจริง ๆ คืออะไร คือความดี คือบุญที่เราทา ความเมตตานั่นคืออาหารใจของเรา สังเกตไหมพอเราทาบุญเราจะรู้สึกอิ่มใจทาด้วยใจนะ ทุกครั้งที่ทาบุญด้วยใจเราจะรู้สึกอิ่มใจ ถ้าครั้งไหนที่ทาด้วยความเกรงใจเราจะไม่อิ่มใจ เราจะรู้สึกว่านิด หนึ่งมันไม่เต็ม แต่ถ้าทาด้วยความเต็มใจ จะมากจะน้อยเรารู้สึกว่ามันอิ่ม นั่นคือลักษณะของบุญ พลังบุญ ท เี ่ ก ดิ ข นึ ้ ท า ด ว้ ย ค ว า ม เ ต ม็ ใ จ ข อ ง เ ร า จ ะ ม า ก จ ะ น อ้ ย แ ต ร่ ส้ ู กึ ม นั เ ต ม็ ม คี ว า ม ส ขุ อ มิ ่ ใ จ น กึ ถ งึ เ ม อื ่ ไ ห ร ไ่ ด ท้ า บ ญุ แล้ว นั่นแหละเวลานึกถึงบุญแล้ว บุญเข้า เข้าถึงบุญ บุญเข้าหาตัว เขาเรียกปุญญานุสสติ
เมื่อระลึกถึงบุญแล้ว เราก็รู้สึกถึงบุญมีพลังพอมีพลังบุญตรงนี้ เวลาเราจะทาอะไร ดาเนินชีวิตก็มี ความสุขเขาเรียกบุญรักษาบุญค้มุครองเรามีพลังบุญคอยเกอื้หนุนในการดาเนนิชีวิตสงิ่หนึ่งทเี่ราได้ทันที ก็คือความสบายใจความสุข เพราะบุญคือลักษณะของความสุข แล้วเราก็มีความสุข โดยเฉพาะที่เป็นบุญที่ ไม่มีตัวตนด้วยแล้ว ไม่ประกอบด้วยกิเลสเหมือนเป็นบุญที่บริสุทธิ์ เกิดจากเจตนาที่บริสุทธิ์ เกิดจากจิตที่ บริสุทธิ์ไม่เจือด้วยโลภะโทสะหรือโมหะ เป็นสุขที่ไม่อิงอามิสต่าง ๆ
