Page 78 - ๕๐ ปี ๑๐๐ สัจธรรม-การยกจิตขึ้นสู่ความว่าง
P. 78
74
ปัญญาบารมี ปัญญาทางธรรม ที่เราใส่ใจกาหนดรู้ถึงความเป็นจริง ถึงสัจธรรม ถึงอาการ พระไตรลักษณ์ การเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป แล้วถ้าเห็นอย่างนี้ ถึงไม่ปล่อยเขาก็วาง ถึงอยากจะยึดก็จะยึด ไม่ได้ แล้วจะเห็นว่า อ๋อ! อะไรก็ยึดไม่ได้ วางเหอะ!ให้เขาเป็นอยู่อย่างนั้นเอง นี่แหละ คืออานิสงส์ของ การพิจารณาสภาวธรรม...รู้ให้ชัด
เพราะฉะนั้น ที่พูดมาทั้งหมดนี่นะ ให้เราพิจารณา น้อมกลับไปใส่ใจของเราและปฏิบัติ ขอทาใจ ว่าง ๆ แล้วเติมความสุขให้ตัวเองก่อน แล้วค่อยพิจารณาธรรมที่ว่ามา จะได้ปฏิบัติธรรมอย่างมีความสุข ตามกาหนดรู้อาการพระไตรลักษณ์อย่างมีความสุข ตามกาหนดรู้ความง่วงอย่างมีความสุข มีความสุขเมื่อ ไหร่เดี๋ยวความง่วงก็หาย เบิกบานในความสุข มีความเบิกบาน ความง่วงก็หายไป แล้วเราก็จะได้ปฏิบัติ การปฏิบัติธรรมของเราจะได้ก้าวหน้ายิ่ง ๆ ขึ้นไป
เพราะฉะนั้น วันนี้แสดงธรรมมาก็เห็นว่าสมควรแก่เวลา ก็ขอหยุดไว้แต่เพียงเท่านี้ ขอความเจริญ ในธรรมจงมีแก่โยคีทุก ๆ คน เจริญพร
ก่อนที่เราจะลุกเปลี่ยนอิริยาบถ และปฏิบัติตามอัธยาศัยต่อ ตอนนี้เรามาแผ่เมตตากันก่อน ก่อน ที่เราจะแผ่เมตตาทุกครั้ง ขอให้น้อมถึงบุญกุศลที่เราได้ทา ทาใจให้ว่าง ๆ แล้วก็น้อมถึงบุญกุศลเข้ามา ใส่ใจที่ว่าง ๆ ที่สงบ น้อมถึงความสุข ความอิ่มใจ ความสบายใจ เข้ามาใส่บริเวณหัวใจเราให้เต็มในใจที่ ว่าง ๆ บริเวณหัวใจเราให้เต็ม ให้เต็มทั้งตัว ความนุ่มนวลอ่อนโยนด้วย ความสุขความอิ่มใจเติมให้เต็ม ทั้งตัว ให้ล้นจากตัว เพราะนั่นคือพลังบุญ ให้ล้นจากตัวให้กว้างให้เต็มทั้งห้องนี้ จิตที่เป็นบุญจิตที่มีความ สุขเต็ม เมื่อรู้สึกว่าจิตเราเต็มไปด้วยบุญ เต็มไปด้วยพลังของความสุข
ให้อธิษฐานจิตให้กับตนเอง ด้วยอานุภาพแห่งพลังบุญนี้ จงมาเป็นตบะ เป็นพลวะ เป็นปัจจัย ให้ เรามีสติ มีสมาธิ มีปัญญา มีดวงตาเห็นธรรมและเข้าถึงธรรมโดยฉับพลัน
จากนนั้แผจ่ติทเี่ปน็บญุ จติทมี่คีวามสขุนใี้หก้วา้งออกไปใหก้วา้งออกไปไมม่ขีอบเขตไมม่ปีระมาณ ใหก้ วา้ งเทา่ จกั รวาล แลว้ ตงั้ จติ อธษิ ฐานแผบ่ ญุ กศุ ลอนั นี้ ใหก้ บั ผมู้ พี ระคณุ ทงั้ หลาย ไมว่ า่ จะเปน็ พอ่ แม่ ครบู า อาจารย์ ลูกหลาน ญาติสนิทมิตรสหาย เพื่อนร่วมโลก เกิด แก่ เจ็บ ตาย เทวดาทั้งหลายทั้งที่อยู่ ณ สถาน ที่แห่งนี้และที่อื่น ๆ จงรับรู้ถึงบุญกุศลที่เราได้แผ่ไปแล้วนี้ เมื่อรับรู้แล้วก็ขอให้อนุโมทนา เมื่ออนุโมทนา แล้วถ้ามีทุกข์ก็ขอให้พ้นจากทุกข์ ถ้ามีสุขก็ขอให้สุขยิ่ง ๆ ขึ้นไป ถ้ามีเวรมีภัยต่อกัน ก็ขอให้อโหสิกรรมซึ่ง กันและกัน เพื่อความเจริญความผาสุกในชีวิตตลอดไป
และสุดท้ายนี้ ก็ขออานิสงส์กุศลผลบุญต่าง ๆ ที่เราได้ทามา ไม่ว่าจะเป็นการให้ทาน การรักษาศีล การเจริญภาวนา ที่ทามาและกาลังทาอยู่นี้ จงมาเป็นตบะ เป็นพลวะ เป็นปัจจัย ให้เราทั้งหลายจงเป็นผู้มี ความเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ปรารถนาสิ่งใด ก็ขอให้สาเร็จสมความปรารถนาทุก ๆ ประการ ตราบเท่า เข้าสู่มรรคผลนิพพาน ด้วยกันทุกคนเทอญ
