Page 105 - มรรควิถี

แตอาการเกิด-ดับของความรูสึก เกิดตอเนื่องกัน ขณะเห็นเราจับที่ความ รูสึกที่ทําหนาที่เห็น ขณะไดยินจับที่ความรูสึกที่ทําหนาที่ไดยิน ขณะเดิน จับที่ความรูสึกที่รูอาการเดิน ตรงนี้ตองรูนะวาจับที่ความรูสึก ที่ทําหนาที่ รับรูอารมณอะไร ถาจับแตความรูสึกอยางเดียวโดยไมอาศัยอะไรเลย เดี๋ยวก็เลื่อนลอยสภาวะจะไมชัดเจน สติจะไมชัดเจน
ความรูสึกรับรูความสงบตองรูชัดวา เราจับที่ความรูสึกที่ทําหนาที่รับ รูความสงบ จับที่ความรูสึกที่ทําหนาที่รับรูความเบา จับที่ความรูสึกที่ ทําหนาที่รับรูความใส อันนี้คือหลักสําคัญเลย นักปฏิบัติจะตองทําความ เขาใจ เวลากําหนดสภาวะอยางใดอยางหนึ่ง จะตองรูวากําลังกําหนด อะไรอยู พอกําหนดไปสักพักกําหนดอะไรไมได จะตองรูวากอนท่ีจะกําหนด อะไรไมได เรากําหนดอะไรอยู กําหนดลมหายใจ กําหนดเสียง กําหนด เวทนา หรือวากําหนดความคิด ตรงนี้ตองรูนะ รูวาเรากําหนดอาการหรือ อารมณอะไร บางครั้งเรารูสึกกําหนดอะไรไมได เกิดจากอารมณนั้นหาย ไปมีความกังวลเขา ที่จริงความกังวลนั่นแหละคืออารมณที่ตองกําหนด ไมใชไปหาอาการหรืออารมณเกา เพราะความคิดหรือความกังวล เปน อารมณปจจุบันที่สุดขณะนั้น นี่คือสิ่งที่ตองกําหนดรูตองรู ตองกําหนด ใหทันความคิดที่เกิดขึ้น คิดใหมเราก็กําหนดอีก ๆ กําหนดทันเมื่อไร สติ มีกําลังมากขึ้น สภาวะตาง ๆ ก็จะปรากฏขึ้นมาเอง เพราะฉะนั้นอยากังวล วาเราจะกําหนดอะไรดี ใหรูวาขณะนี้สภาวะไหนชัดที่สุด เปนรูป เปนเสียง เปนกลิ่น เปนรส เปนสัมผัส เปนเวทนา เปนความคิด หรือเปนอาการ เกิด-ดับของลมหายใจ ในบางครั้งเราปฏิบัติกําหนดอาการของลมหายใจ แลวมีอาการหายไป แลวจะมีอาการท่ีรูป(ที่ตัว) จะมีอาการใดอาการหนึ่งเกิด ขึ้นมา คลาย ๆ ชีพจรหรืออาการเตนของหัวใจ นั่นก็คือสภาวะที่เกิดขึ้น ตองกําหนดอาการนั้นตอ ไมตองรอและไมตองหาอารมณอื่น
ขณะเจริญพลังตองรูชัดวาเจริญพลังตัวไหน ถาเจริญพลังความ
91