Page 131 - มรรควิถี

ความแรงอยางนี้นี่เอง เวทนาที่อาศัยรูปยอมเกิดขึ้นเปนธรรมดา มีเปน ธรรมดา
เปนจริงๆอยางทพี่ ระพุทธเจาตรัสวารางกายนี้เปนที่อาศัยของเวทนา เปนที่อาศัยของความทุกขจริง ๆ พระพุทธเจาตรัสเรื่องจริง เพราะฉะนั้น เมื่อเรารูวาเราไมสามารถจะเปลี่ยนแปลงไดบังคับไมได อยางนอยก็ตอง รักษาจิตไมใหตกในฝายอกุศล ถามวาจิตไมตกในฝายอกุศล เรายังทุกขอยู รูวาทุกขมั้ย รู รูวามีเวทนามากหรือนอย เพราะฉะนั้น ตองเขาใจตรงนี้ เมื่อเวทนาเกิดขึ้นแลวเราตองรูตอไปอีกวา เวทนาไมเที่ยง เพราะความ ไมเที่ยงของเวทนา จึงมีชองวางใหเราไดยกจิตบาง บางครั้งมากบางครั้ง ก็เบา บางครั้งก็ตั้งอยูนานหนอย บางครั้งก็ตั้งอยูชั่วระยะหนึ่ง ชวงที่ เวทนาออนลงหรือมีชองวางใหเราเจริญสติ มีชองวางใหเราสรางกุศล ก็รีบทํา รีบยกจิต รีบกําหนดรู หรือใชความรูสึกรับรูความไมมีตัวตน อันนี้เปนพื้นฐานเลยนะ กําหนดอารมณตาง ๆ ดวยความรูสึกไมมีตัวตน พยายามทําใหเปนปกติเปนพื้นฐานของเรา เมื่อไรที่กําหนดรูถึงความไมมี ตัวตนบอย ๆ เราชนะไปครึ่งหนึ่งแลว ชนะอุปสรรคหรือกิเลส เพราะ เมื่อไรที่ไมมีตัวตนกิเลสจะไมเกิด แตถาเมื่อไรเกิดมีตัวตนกิเลสเกิด ตัวตนที่เกิดขึ้น เกิดขึ้นเพราะความชํานาญ หมายถึงเราสั่งสมความมี ตัวตน มีกิเลสมาหลายภพชาติ พอเราเผลอสตินิดเดียวตัวตนก็เกิด ขณะ ที่กําหนดอยู กําหนดอารมณอยูแท ๆ กําหนดรูอาการเกิด-ดับ กําหนดรู ไปสักพัก พอเกิดความอยากขึ้นมาตัวตนเกิดแลว
ถาเรากําหนดรูอยางไมมีตัวตนจนเปนปกติ ใหเปนปกติ ใหความ ไมมีตัวตนเกิดขึ้นได เหมือนกับความมีตัวตนในอดีตที่เกิดขึ้น ในชวง เวลาที่วางจากอารมณปจจุบัน แมมีจังหวะวางนิดเดียวตัวตนก็เกิด เปลี่ยนเปนปฏิบัติจนเปนวสีมีความชํานาญ ไมมีชองวางใหตัวตนเกิด หรือ เกิดขึ้นรูแลวก็ดับใหเร็วที่สุด ใหอายุของความมีตัวตนตั้งอยูนอยที่สุด
117