Page 152 - มรรควิถี

138
สงบขึ้น จนถึงที่สุดแลวก็จะวางไป ความคิดจะนอยลง ก็จะเขาสูความสงบ ความวาง ความโปรง ความโลง ความเบา เพราะฉะนั้นความคิดที่เกิดขึ้น ก็จัดเปนสภาวะอยางหนึ่ง
เพราะฉะนั้นเมื่อไหรที่เรารูสึกวามีความคิด หรือความคิดจะทําให เราทุกข ใหกําหนดรูอยางนี้ อีกอยางหนึ่งเมื่อความทุกขเกิดขึ้น ไมวาจะ เกิดขึ้นดวยเหตุใด ดวยความคิด ดวยการเห็น เห็นแลวเปนทุกข คิดแลว เปนทุกข ไดยินแลวเปนทุกข เราควรทําอยางไร ? สิ่งที่ตองดับกอนนะ สิ่งที่ตองดับกอนก็คือ ตองดับความทุกขกอน เสียงที่ไดยิน เราตามไปดับ เขายากนะ ถาเปนเสียงของคนอื่นนะ สวนมากเราจะไปดับที่คนอื่น อยางเชนเสียงพูดบอย ๆ หรือเสียงบน พอไดยินเสียงบนก็จะรูสึกรําคาญ รูสึกหงุดหงิด ก็จะไมพอใจ พอไมพอใจ เราก็จะใหคนพูดนั้นหยุดพูดนะ พอบอกใหหยุดพูด กลายเปนทะเลาะกัน เพราะไปบอกตอนที่เขาอารมณ รอน ตอนที่เขายังเปนทุกขอยู คนที่มีความทุกข บอกเบา ๆ เขาก็จะ ไมไดยิน เพราะในสมองเขาเต็มไปดวยคําพูด เต็มไปดวยเสียงของตัวเอง เวลาพูดเบา ๆ ก็เขาไมถึงใจ หรือจะไมไดยิน เพราะฉะนั้นเมื่อไมไดยิน คนเราจึงใชเสียงดังขึ้นนะ พอใชเสียงดังขึ้น กลายเปนวาทะเลาะกันแลว สงเสียงตะคอกใสกัน นั่นคือกลายเปนทะเลาะไปกันใหญ
เพราะฉะนั้นวิธีดับก็คือ เมื่อไหรที่รูสึกฝายหนึ่งทุกข เขาทุกข เขาพูด เราก็รําคาญเสียง รูสึกหงุดหงิด วิธีแยกความรูสึกเราออกมา ถอยความ รูสึกออกมา แลวขยายใหกวาง ใหความรูสึกเราดับความแนนที่ในใจเรา ที่รูสึกไมพอใจ รูสึกแนนที่ตัว อึดอัด ขยายความอึดอัดนั้นใหกวาง เพื่อดับความทุกขของเรา ใหดับทุกขกอน เมื่อไหรที่เราดับทุกขได ใจเรา วาง ใจเรากวางขึ้น ใจเราสงบ พอกวางแลวสงบ จับที่ใจที่วางของตัวเอง แลวสงใจท่ีวาง ใจที่สงบแลวไปที่คนพูด ใหใจที่สงบที่วางไปคลุมคนพูด สงไปที่คนพูดเมื่อไหร เสียงเขาจะอยูไกล มันจะเขาไมถึงใจเรา เมื่อเราสง