Page 248 - มรรควิถี

234
แสดงพระธรรมเทศนา ณ บา นเธยี รสวน วนั ท่ี๘ธนั วาคมพ.ศ.๒๕๕๒
ที่จริงใชวิธีสนทนา.. สนทนาธรรม จะไดเขาใจไดชัดเจน เวลาเรา ปฏิบัติเปนยังไง สงสัยเราก็ถาม จะไดตรงประเด็น จุดหนึ่งที่นักปฏิบัติ ของเราขาดไป หรือนอยไปหนอย ก็คือวาเวลาเรากําหนดสภาวะ เวลาเรา ปฎิบัติ ในการกําหนดแตละครั้ง ไมวาจะเปนขณะน่ังหรืออิริยาบทยอย การเดิน การหยิบจับ เคลื่อนไหวตาง ๆ สิ่งท่ีขาดหายไปก็คือ เปาหมาย ของการกําหนดอารมณหลักในขณะน้ัน ๆ วาเรากําหนดอะไรอยู ? เราจะทํา อะไร ?
อยางเชน เวลาเรานั่งปุบเนี่ย พอยกจิตขึ้นสูความวางไดแลว พอทํา ใหจิตวางเบาไดแลว เราไปกําหนดอะไรตอ ตรงนี้ตองมีเปาหมายที่ชัดเจน นะ อยางพอวางปุบ ไปกําหนดลมหายใจ ก็คือมุงท่ีลมหายใจเลย ไมตอง ไปกังวลวาความวางเราจะหายไป ความเบารอบขางจะหายไป อันนั้นไมตอง กังวล พอจิตวางแลว ส่ิงที่ตองสังเกตก็คือ เมื่อมุงไปที่ลมหายใจ ก็สังเกต ตอวาอาการของลมหายใจนั้น เกิดอยูในที่วาง ๆ ดวยหรือเปลา ? หรือวา เกิดอยูท่ีตัว ? ที่ทอง ? ถึงแมจะรูชัดบริเวณที่ตัวนะ ลองดู ลองสังเกต ดูไดเลย
อะ.. เราไลสภาวะตามนะ ขณะท่ีเราเอาความรูสึกท่ีเบาวางมาที่ตัว สังเกตดูวาความรูสึกเปนรูปรางของตัวยังอยู หรือวาเปนยังไง ? ตัวเรายัง มีความหนา ความทึบ หรือวาโปรง ๆ วาง ๆ สังเกตนะ รูสึกเปนไง ? แต ยังรูสึกถึงอาการเคล่ือนไหวอยูใชไหม ? ตรงนั้นถูกแลว เพียงแต