Page 274 - มรรควิถี

260
ขึ้นเลย หากิเลสก็ไมเจอ ไมใชวาแควา เพราะวาเราเพลินใหเขาไปดูเลย ดูลึก ๆ เลย มี ? ไมมี ? ตรงนี้คือการสํารวจจิตตัวเอง ไมใชแควาเรา ไมใสใจ ไมใชไมใสใจนะ ไมใชวาเพราะไมใสใจ ความทุกขถึงไมเกิด ใหเขาไปรูเลย อันไหนที่เราเคยทุกข แลวเขาไปรูในจิตเรา แลวลองดูวา ใชจิตที่วางเขาไปรับรูแลว เขาจะเกิดทุกขไหม ? ตรงนี้คือการพิสูจน เปน การรับรูดวยจิตที่ไมมีตัวตน เนี่ย..ธรรมะเราพิสูจนไดอยางนี้
เพราะฉะนั้นถาเราตองการที่จะปฏิบัติ มีเปาหมายเพื่อความสิ้นสุด อาสวกิเลส เพื่อมรรคผลนิพพาน การพิสูจนรับรองตัวเองก็คือ ตอนนี้ แคเราไมมีตัวตน แยกรูปแยกนามได กิเลสยังเกิดไมได ไมสามารถเกิดได แลวถาเรามีความเพียรตอเนื่อง กิเลสตาง ๆ ของเราจะเปนอยางไร ? จะหาเจอไหม ? จะเกิดใหเห็นไหม ? หรือวาลดลง นี่เปนตัวพิสูจน ไมใช วาเราสงบ แตดูขางในมันยังมีอยู อันนี้เบาวาง ยิ่งดูมันยิ่งวางใชไหม ? ยิ่งดูยิ่งวาง เปนเรื่องแปลก ไมใชยิ่งดูยิ่งมี เพราะฉะนั้นดูจิตในจิตตรงนี้.. จิตที่บริสุทธิ์ก็ยังมีความบริสุทธิ์มากกวานี้ รูไปเรื่อย ๆ เพราะฉะนั้นการ กําหนด เราปฏิบัติเนี่ย ยังดูตอไปไดเรื่อย ๆ
แตอยางไรก็ตาม ไมใชวาเราดูแคจิตอยางเดียว เราอาศัยดูจิตอยาง เดียวอยางนี้ไดชั่วระยะหนึ่งเทานั้นเอง พอสภาพจิตเราละเอียดมากขึ้น เราจะกําหนดอะไรไมถูก ก็จะมีปญหาอีก เพราะฉะนั้นการกําหนดสภาวะ ตาง ๆ จึงตองอาศัยรูปดวย รูวากําหนดลมหายใจ รูวากําหนดเวทนา รูวากําหนดความคิด รูวากําหนดการหยิบจับ การเดิน ตรงนี้..ใหรูอาการ เหลานี้ดวย แลวสติเราจะอยูกับปจจุบัน ถึงแมไมมีตัวตน แตก็รู มีสภาวะ มีอารมณใหเราตามรูอยูแลว รูการเกิดดับ เพราะการที่เราจะเห็นอาการดับ ของจิตไดชัดเจน เราตองอาศัยอารมณใดอารมณหนึ่ง อยางเชนพอ เสียงดับ ดับปุบชัดเจน เราก็จะเห็นดวยวาจิตที่เขาไปรูดับ ? ไมดับ ? มัน จะชัดเจน