Page 298 - มรรควิถี

284
ตอเนื่องมากแคไหนเทานั้นเอง ตองทําตอเนื่อง การปฏิบัติธรรม ทุกครั้ง ที่เราปฏิบัติตองเอาจริง อยาทําเลน ๆ ดูก็ดูจริง ๆ หยุดก็คือหยุด ใหรูชัด ถาเราทําใจใหวาง ก็รูชัดวาตอนนี้ใชความวางทําอะไรตอ วางแลวทําอะไร กําหนดอะไรตอ ตรงนี้ใหรูชัด
อยางในชีวิตประจําวันที่เราตองกําหนดรู ๓ อยางก็คือ หนึ่ง.. สภาพ จิต สอง.. ตนจิต สาม.. อาการ ตรงนี้ที่จะทําใหการปฏิบัติเราตอเนื่อง ทั้งวัน เราใชไดหมดขณะที่ทํา ขณะที่พูด ขณะที่ทํางาน เคลื่อนไหวตาง ๆ สติเราจะอยูกับอาการเหลานี้ตลอด เพราะฉะนั้นการปฏิบัติที่มีความ ตอเนื่องอยางนี้ พอทําไปนาน ๆ ทําไปนาน ๆ อยางที่โยมบอกเหมือนไม ไดกําหนด แตมันก็วาง ใชไหม ? รูสึกพอไปดูที่จิต ดูเมื่อไหรมันก็วาง ๆ โลง ๆ อยู เหมือนไมไดตั้งใจกําหนดเลย แตรูเมื่อไหรก็วาง แสดงวา ความตอเนื่องของอารมณเรามีมากขึ้น ตรงที่เราพอใจ เราไปสังเกต นั่นคือ การกําหนดรู ใสใจท่ีจะดูเมื่อไหรนั่นคือการกําหนดรู การกําหนดรูก็คือการ ปฏิบัตินั่นเอง
บางคนนั่ง ๆ อยู บางคนมาเลาไมไดตั้งใจนั่งสมาธิหรอก แคนั่ง เงียบ ๆ นั่งทําใจใหวาง ๆ เงียบ ๆ อาการเกิดดับก็เกิดขึ้นมาเอง ไมไดนั่ง สมาธิหรอก จริง ๆ แลวคือการทําใจใหวางแลวเงียบนั่นคือสมาธิ เพราะ มีสมาธิอาการเกิดดับจึงปรากฏขึ้นมา แตปรากฏขึ้นแลว นั่นถือเปนโอกาส ดีนะ ที่เราตองตาม ไดตามรูตอไปได แสดงวาสติเรามีกําลังในขณะน้ัน เพราะฉะนั้นอาการเกิดดับถาเกิดขึ้นในขณะที่เรานั่งพักผอนเอนกาย หลับตา แลวมีสภาวะอาการเกิดดับเกิดขึ้น ใหถือวาเปนโอกาสดีกําหนด ไปไดเลย ใหเจริญสติไปเลย ดูอาการ ดูสภาวะไปเลย ไมใชวาตองมานั่ง ตัวตรงอยางเดียว แลวคอยไปดูอาการเกิดดับ บางทีนั่งตัวตรงแลวหา ไมเจอ แตพอไปเอนตัวกลับมีอาการเกิดดับขึ้นมาแลวไมดู พอมีโอกาส เขาเกิดขึ้นมากลับไมดู พอเขาไมเกิดกลับไปหา ใชไหม ? เราไมรูจักฉวย