Page 336 - มรรควิถี

322
สัมผัส กระทบกับสิ่งของตาง ๆ ที่เกิดขึ้น แลวก็ทับอยูนาน ๆ หรือถูก กดทับอยูนาน ๆ เวทนาก็เกิดขึ้น เกิดอาการชา อาการเมื่อย พอเริ่มเมื่อย เริ่มปวด เราก็คลายทุกขดวยการเปลี่ยนอิริยาบท ดวยการขยับบาง ขยับเพ่ือบรรเทาเวทนาที่เกิดขึ้น
นั่งนาน ๆ ก็เปนทุกข นอนนานก็เปนทุกข มีใครสุขสบายนอน แบบไมลุก ไมตองเปลี่ยนอิริยาบทเลย ? เปนทุกขเหมือนกัน ไมเชื่อก็ไป ดูตามโรงพยาบาล นอนแลวตองใหคนชวยพลิกอยูเรื่อย เดี๋ยวแผลกดทับ นอนนานเกิน พอนอนนานเกินไมไดไปไหน ไมเห็นอะไรเลย ก็เปนทุกข ไมไดเปลี่ยนอิริยาบท ไมไดเปลี่ยนอารมณ อยูกับสิ่งเดิม ๆ ก็เปนทุกข ถาคนเรามีการเปลี่ยนแปลงรับรูสิ่งนั้นบาง รับรูสิ่งนี้บาง เปลี่ยนอิริยาบทบาง ก็เพื่อบรรเทาความทุกข คลายทุกขไปได ยืนนาน ๆ ก็เปนทุกข ยืนเดิน นั่งนอนอยางใด อะไรก็ตามที่มากเกินไป หรือนานเกินไป ทําใหทุกขเวทนา เกิดขึ้น อันนี้เปนเรื่องของรางกาย
นอกจากเรื่องของรางกาย ก็เกี่ยวกับเรื่องของจิต เรื่องของใจ เมื่อ รางกายมีเวทนา รางกายมีความเจ็บปวด สภาพจิตเราจะเปนอยางไร ? ถา แยกไมออกระหวางกายกับใจ หรือใจกับเวทนา การแยกระหวางเวทนากับ ความรูสึก หรือกับจิตเรา เขาเรียกวาแยกนามกับนาม ความรูสึกปวดเปน เวทนา เปนนาม จิตที่ทําหนาที่รูก็เปนนาม แตรูปหรือรางกายเปนที่อาศัย ของเวทนานั้น จะเปนรูปรางกายที่เปนที่อาศัยของเวทนาจัดเปนรูปไมวา จะเปนหัวเขา เปนขอเทา เปนหลัง อันนั้นจัดเปนรูป แตเวทนาหรือความ ปวดที่เกิดขึ้นกับรูปนั้นเปนนาม เปนเวทนาสภาวะ เพราะฉะนั้นเปนเรื่อง ธรรมดาที่คนเราทุกคนเกิดมาแลวตองเจอกับเวทนา มีความทุกขกายเปน เรื่องธรรมดา มีความเจ็บไขไดปวย มีความปวด มีความชาเปนธรรมดา
สิ่งที่เรารักษาไดคืออะไร ? รักษาจิตของเราไมใหเศราหมองกับเวทนา ที่เกิดขึ้น ใหรูวาปวดก็คือปวด ใหแยกชัดระหวางกายกับใจเปนคนละ