Page 367 - มรรควิถี
P. 367
ปฏิบัติธรรม เราตองรูเจตนาของเราวา ที่เราปฏิบัติเปนไปเพื่ออะไร ? เราตองการอะไร ? เราจะหาไดงาย ถาไมรูเจตนาไมรูเปาหมาย การ ปฏิบัติของเราก็จะเปนเรื่องยาก หรือปฏิบัติถูกหรือไม ก็ไมรู
อยางบางทานอยากไดฌาน ปฏิบัตินั่งสมาธิตองการความสงบ อยากไดฌาน อยากเขาฌานใหได แตทุกครั้งที่ปฏิบัติ นั่งเมื่อไหรก็เขา ฌานเขาฌาน แตไมรูวานั่นคือการเขาฌาน เพราะไมรูวาฌานเปน อยางไร ก็เลยกลายเปนวาติดอยูกับความสงบ แลวอีกอยางหนึ่งก็คือ พอนั่งเมื่อไหรปฏิบัติเมื่อไหร ก็ตองการความสงบอยางเดียว พอไมสงบ ก็จะรูสึกหงุดหงิดรําคาญตัวเองวาปฏิบัติไมได คือพอเริ่มนั่ง เริ่มหลับตา ก็มีความคิดเขามา มีความคิดเขามาก็จะรูสึกวันนี้นั่งไมได วันไหนที่พอ เริ่มหลับตาแลวลมหายใจชัด ตามรูลมหายใจได แลวจิตสงบ ก็จะรูสึก วาวันนี้เขาสมาธิไดดี
แตวาโดยสภาวะจริง ๆ ในขณะที่เรานั่งสมาธิ สิ่งที่เขาจะเกิดขึ้น แนนอนก็คือ หนึ่ง..อาการของลมหายใจ หายใจเขาหายใจออก บางทีก็ จะชัดที่ทอง ที่เรียกวาพองยุบ บางคนก็จะชัดที่ทอง หายใจเขาทอง พองออก หายใจออกทองยุบลง บางคนก็ชัดที่ลมหายใจเขาออกที่ ปลายจมูก อันนี้เขาเรียกลมหายใจ จะเกิดขึ้นแนนอน เพียงแตวาจะ เกิดระยะสั้นหรือจะเกิดอยูนาน ๆ อีกอยางหนึ่งก็คือเวทนา เวทนาใน ที่นี้หมายถึงความปวด อาการเมื่อย อาการชา อาการคันตาง ๆ เวลาเรานั่ง ปฏิบัติ บางทีนั่งสักพักก็จะรูสึกปวด เมื่อย นั่งไมไหว ตองขยับ ปวด มาก ๆ แบบนี้เขาเรียกวาเวทนา
อีกอยางหนึ่งก็คือความคิด ที่พูดแลวก็คือ พอนั่งมีแตความคิด เยอะแยะมากมายที่มารบกวน เปนสิ่งที่ตองเกิดขึ้นในขณะที่เรานั่งปฏิบัติ อีกอยางหนึ่งก็คือสีแสงตาง ๆ ที่เกิดขึ้นขณะที่เรานั่งหลับตา อาจจะ เปนสีสม สีเขียว สีมวง สีอะไรแลวแต พอหลับตาแลวก็จะมีการปรากฏ
353