Page 71 - มรรควิถี

ความรูสึก หรือธัมมารมณ ไมใชอยู ๆ ก็เกิดแลว อยู ๆ ก็เกิดแลว อยาง นี้ไมดี ตองรูวาเปนอาการเกิด-ดับของอารมณอะไร กําหนดอารมณอะไร อยูอาการเกิด-ดับจึงไดปรากฏขึ้นมา บางคนกําหนดอารมณหลักไมชัดเจน พอหายปุบจะกําหนดตอไมรูจะกําหนดอะไรตอ เพราะไมมีอารมณหลักที่ ชัดเจนแนนอน กําหนดอารมณอยู มีเสียงปรากฏชัดขึ้นมาในความวาง จะตองกําหนดเสียงที่อยูในความวางนั้นทันที เมื่อมีอาการเกิด-ดับเกิดขึ้น ก็สามารถรูไดในทันทีวาเปนอาการเกิด-ดับของเสียง บางคร้ังขณะกําหนด นั่งอยูจะมีอาการคลายชีพจรเตนตุบ ๆ ไมมีรูป แตรูสึกไดถึงอาการเตนนั้น นั่นเปนอาการของรูปละเอียด ใหเอาความรูสึกเขาไปเกาะติดกับอาการเตน แลวใหพิจารณาอาการเตนนั้นมีอาการอยางไร เตนสม่ําเสมอ เดี๋ยวชา เดี๋ยวเร็วไมแนนอน อาการเตนยิ่งกําหนดยิ่งชัดยิ่งมีขนาดใหญขึ้น หรือยิ่ง กําหนดยิ่งละเอียดยิ่งเล็ก เปนอาการเล็กลงเรื่อย ๆ อยางตอเนื่องคงที่ เปน อาการเล็กลงที่ไมคงที่มีการเปลี่ยนแปลงอยางรวดเร็ว มีการเปลี่ยน แปลงอยางชา ๆ ขณะที่กําลังกําหนดพิจารณาอาการเหลานี้อยู ถาหากมี อารมณจรแทรกเขามา ใหไปกําหนดอารมณจรกอน ถาหากอารมณจรนั้น หมดไปก็ใหหลับมากําหนดอาการเตนตอ วิปสสนาตองอาศัยอารมณใด อารมณหนึ่งในการเจริญสติ เพื่อใหเขาถึงแกนของอารมณนั้น ๆ เขาถึง ความไมมีตัวตนในทุก ๆ อารมณทุก ๆ อาการ เพื่อยุติความสงสัยในรูป- นามขันธ ๕ ดวยตนเอง เปนการยุติที่ไมไดเกิดจากการฟง การคิด หรือ จากความเชื่อ เปนการยุติที่เกิดจากการปฏิบัติ รูแจงเห็นจริงดวยตนเอง
ขณะกําหนดเกิดอาการยิบ ๆ ขางนอก เปนอาการของรูปละเอียด ที่รูสึกวาอยูขางนอกเกิดจากไมมีตัวตน ไมมีเรา เราตองรูวาอาการนี้เปน อาการของรูปอะไร อยางขณะที่เรากําหนดอาการนั่ง เราจะเห็นวาอาการนั่ง เปนกลุมกอนมีรูปราง รูปนั่งกับความรูสึกเปนคนละสวน มีความรูสึกวา รูปนั่งที่ถูกกําหนดรูไมใชตัวเรา สวนความรูสึกขณะนั้นยังเปนเราอยู พอเปน
57