Page 1430 - JUNIO 2024

Es a primavera que lle dá dozura a estes versos, es a muller 5

cuxas mans teñen a delicadeza para aliviar as miñas tristezas,

e as miñas posúen o amor que necesitas para endulzar as túas

proezas, facendo da paisaxe o lenzo máis fermoso reflectindo
a túa beleza.

Percorrín mil distancias, pero ningún camiño é tan belo como

ir da túa man, tropecei mil veces, pero aí estiveches sempre ti,

cando gritaba de dor, fuches un apoio constante…por isto dou

testemuño de fe e amor como humilde escribano, deste

sentimento lindo que me embarga, expresándoche o meu

agarimo coas miñas propias mans.

Comezo a rimar a historia do por que es o amor da miña vida,

a maga que enfeitizo de encanto o meu mundo, facendo deste

un paraíso, converténdome no teu monicreque cada vez que

sentes que polas túas mans deslízome, sentíndoche agora si
segura que nunca pronunciarei unha despedida.

Falar de ti é incansable, pois ti es a miña inspiración, ti dáslle

alegría ao ser que eu vivo, ti es un encanto e divindade muller,

ti provócasme, emociónasme, fas nacer en min a paixón; cada

vez baixo os meus sabanas cando o teu cheiro percibo,

mergullándonos na fonte de vida e pracer.

Hei de terminar estes humildes versos, selando neles o meu

máis grande ilusión, ven camiña sempre xunto a min, pídocho

de favor, baixo esta estrela fermosa que nos convida a chegar
xuntos ata o noso redentor, implorando sempre por este lindo

sentimento tras unha sinxela oración.