Page 186 - JUNIO 2024

Saborear a suavidade da túa tenrura e bicar esas mans cansas de 8
tanto darme vida.

Quero mirar ese corpo, case de veludo, que tantas veces gozo e que
outras veces arroupa os meus ásperos humores e os meus días de

tristeza.

Quero arrolarme en ti, nos teus cálidos e solidarios brazos, que nunca
negan a súa caridade a este ferido, tan comprensivos, que ás veces fan
dano.

Detereime en ti un momento, aínda que quixese que o aire fose eterno,
quero ter tempo de verdade para mirar sen verche e verche sen
mirarche.

Desexo coñecer ese espazo de ti que non coñezo e que é un territorio

prohibido á miña esperanza, non podo entrar nel, e vivir contigo esa
aventura tan inmensa que en soños me fai.

E outras gemir de medo (Quen se atreve facerche sufrir desa
maneira?).

Quero ver o teu rostro cando non o dirixes, cheirar o perfume que

envolve o teu abandono...

Quero aplaudir os teus desvelos, sen que notes o moito que che CIELO

Quero, por fin, amencer contigo, tranquilo e confiado.

E dicir que este tamén son eu…

Os dous colleitos da man polas rúas e regalándonos mil bicos en cada
recuncho…

ámoche así, tal como es.

Aproveito estes momentos de silencio que me ofrece a noite amiga
para escribirche unhas liñas que consigan expresar o meu amor, a

propósito que nin a inspiración das pingas de choiva que golpetean o
alféizar da miña xanela, nin as palabras mellor escollidas ordenadas
nas frases máis bonitas, poderán transcender a profundidade que
albergas na miña alma.

Despois de todo este tempo, cada día segue enchendo o meu corazón

toda a felicidade que sinto cada vez que me fago consciente do
privilexio que supón terche na miña vida.