Page 215 - JUNIO 2024
P. 215
Sería algo así, como espertar sen o trino das aves que acompañan as 17
primeiras horas da alba, ou andar pola area sen escoitar o son suave e
arrullador das ondas que chegan e volven perderse mar dentro, dando paso
ás seguintes que queren dalgún modo bicar e acariñar a beira.
Non amor, non quixese estar aquí, para que se nin sequera houbese
sentimentos de felicidade ou tristeza? Non é seica o amor que vive en nós
e sentimos quen causa ditas emocións? De que valería existir se non
importase o rozamento da pel ou os abrazos, nin sequera a risa juguetona
dos nenos ou a felicidade que sente cando despois de anos atopamos de
súpeto a un amigo da infancia.
Vivir e amar van da man, como amarche a ti é e foi a razón da miña alma
para acharse presente, como agora nesta carta.
Ámoche e non deixarei de amarche, non importa a distancia.
Teu, desde sempre.
Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche día a
día, noite a noite.
Adóroche vida miña…
Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche día a
día, noite a noite.
Adóroche vida miña?
Ámoche porque es o meu complemento, porque es na miña vida o amor que
soñei un día ter, ámoche por ser quen es.
Ámoche, vida miña, ámoche con toda a forza do meu corazón, ámoche coa
alma, ámoche para sempre.
Ámoche vida miña, grazas, moitas grazas por permitirme o amarche día a
día, noite a noite.
