Page 367 - JUNIO 2024

Agora que estamos lonxe, pénsame amor, ou déixache levar pola fantasía de que
12
estamos xuntos ao fin, pois no fondo estámolo, podémolo sentir como unha suave

seda que nos envolve cando nos nosos cuartos estamos a escribir e léndonos.

Son cartas que un día leremos xuntos, non deixes que estas palabras se borren

da folla, do papiro virtual que as aluma, cheira o meu amor, saborea a miña
caricia afastada.

Eu mergúllome nas túas cartas e debuxo os nosos bicos pensando que quizais de
lonxe ris con nostalxias como as miñas.

Quedo en silencio, pensando en ti, lembrando o teu sorriso, as túas palabras e
sentindo que somos eco o un do outro, porque é como estar a vivir os teus
pensamentos, que son como os meus, iguais en ausencia e no amor que nos enche

a vida.

– Somos eco deste amor

– Dóeme a ausencia, e moitas veces, demasiadas veces, dóeme non poder
tocarche, poder sentir que es meu, que son túa…

Cada paso que dou é para ti e por ti.

Sei que tamén son o teu outra parte, entre nós non hai dúbidas, só esperanza de

que cada mes que pasa achéganos máis o un co outro.

Sabes por que? Porque non hai amor igual que o noso! Por iso quizais moitas

veces as nosas cartas parecen vellas e anellas, pero non é así, estas son as letras
dun outubro que parece máis tenro, máis romántico.

Quero verche feliz, que leas esta carta e síntasche amado.

E aínda que desbasta ata os ósos a espera, lembra amor que ao final todo
valería a pena, son eu a que che ciela cun amor primaveral e otoñal, todas as

estacións pasan por nós, máis ti e eu permanecemos perennes como a herba,
somos eternos, somos amor na súa pura esencia, non hai nada semellante para

min.
– É un marabilloso amor

– É noite, moi tarde, e un frescor de madrugada fixo brotar estas letras para ti.

Sei que sempre esperas as miñas letras, non podía retelas máis tempo pois son

agasallo e mostra do profundo amor que teño para ti.