Page 365 - JUNIO 2024

Hoxe deiteime e levánteme, non podía estar na cama a miña almofada que sabe
10
as miñas tolemias, alí quedo engurrada silenciosa, non podía durmir, aínda

soábanme as belas palabras que sempre me dis cando nos atopamos no noso
teléfono, cando tes o corpo moi esperto con tantas palabras sensuais non lograr

estar tranquilo e non vén o soño...

Volvín prender o meu pc, para envorcar alí todas as miñas ansias que teño de

ti, os meus dedos rápidos escriben todo o que neste momento estou a sentir, así
media durmida dicíache ven amor que che necesito, o meu corazón está contento,

sabe que son a dona do teu amor...

E ti es a miña luz... esa que me aluma cando o camiño ponse escuro.

Ás veces quixese estar tan lonxe de todos, onde só existamos ti e eu, non escoitar

a ninguén se o que facemos está ben ou mal.

Ámoche e aínda na distancia, aínda no máis doloroso, sempre apareces o teu

para serenar o meu corazón.

Miro a miña cama, déitome, pecho os meus ollos para pensarche, pero non atopo

a paz, non me dou conta cando de novo estou fronte a este pc, escribindo por
exemplo esta carta, que non é unha carta de ouro só de sentimentos que veñen a

este papel.

Moitas veces sinto a tristeza saberche alén do mundo, pero sígoche amando

porque creo que é a única maneira de alimentar este amor e non se nos morra.

É unha necesidade escribirche, aínda que sexan tonteras, aínda que sexa para
dicirche as miñas penas, non é fácil o meu amor estar lonxe de ti, lonxe de todo

o que che rodea...

Volvo á miña cama, quero que me arroupe para seguir soñando e pensando no

teu amor, que é o único calmante para esta dolorosa enfermidade de amor e
soidade...

Es o meu alimento.

Es o meu sustento.

Es o meu medicamento...

Nunca deixes de soñarme, eu prometo facer o mesmo...