Page 765 - JUNIO 2024

Hoxe deiteime e levánteme, non podía estar na cama a miña almofada 4
que sabe as miñas tolemias, alí quedo engurrada silenciosa, non podía
durmir, aínda soábanme as belas palabras que sempre me dis cando

nos atopamos no noso teléfono, cando tes o corpo moi esperto con
tantas palabras sensuais non lograr estar tranquilo e non vén o soño...

Volvín prender o meu pc, para envorcar alí todas as miñas ansias que
teño de ti, os meus dedos rápidos escriben todo o que neste momento
estou a sentir, así media durmida dicíache ven amor que che necesito,

o meu corazón está contento, sabe que son a dona do teu amor...

E ti es a miña luz... esa que me aluma cando o camiño ponse escuro.

Ás veces quixese estar tan lonxe de todos, onde só existamos ti e eu,
non escoitar a ninguén se o que facemos está ben ou mal.

Ámoche e aínda na distancia, aínda no máis doloroso, sempre
apareces o teu para serenar o meu corazón.

Miro a miña cama, déitome, pecho os meus ollos para pensarche, pero
non atopo a paz, non me dou conta cando de novo estou fronte a este
pc, escribindo por exemplo esta carta, que non é unha carta de ouro

só de sentimentos que veñen a este papel.

Moitas veces sinto a tristeza saberche alén do mundo, pero sígoche
amando porque creo que é a única maneira de alimentar este amor e
non se nos morra.

É unha necesidade escribirche, aínda que sexan tonteras, aínda que

sexa para dicirche as miñas penas, non é fácil o meu amor estar lonxe
de ti, lonxe de todo o que che rodea...

Volvo á miña cama, quero que me arroupe para seguir soñando e
pensando no teu amor, que é o único calmante para esta dolorosa

enfermidade de amor e soidade...

Es o meu alimento...

Es o meu sustento...

Es o meu medicamento...

Nunca deixes de soñarme, eu prometo facer o mesmo...

Desde o meu recuncho para ti.