Page 41 - JULIO

Traeríache comigo e esqueceríame de estar a sentir esta 7

melancolía que me está comendo día a día, estráñoche en exceso.

É algo que non podo explicar, é como escoitar unha música e non
poder bailar contigo...

Iso dóeme amor... dóeme.

Entre música que acompaña os meus sentidos, entre soños e

anhelos que están por cumprirse... entre bicos que xa desexan ser
repartidos en todo o teu ser e entre os meus brazos que se cansan

de non poder abrazarche máis que unha almofada... que non se
compara cos teus brazos...

Hoxe estoume dando conta que che cielo en exceso... que se decidín
namorarme de ti é porque así foi o destino, non penso
modificalo...

Para que?

O teu amor é o máis sublime da miña vida, como poder calar o e

así poder deixar o insomnio ao carón e pasar máis dunha noite...
na túa compañía... e descubrindo máis e máis cousas de ti...

Estráñoche demasiado... si, demasiado... e aínda falta tempo
para vernos, xa non podo... non podo estar a che estrañar... non
quero estrañarche... só quero amarche, é o único que quero, non

pido nada máis.

Unha vez máis o frío... queda preto de min e non hai modo de

apartalo...

Así que me vou facéndome á idea de que ti estás aquí, a ver se así

entre soños véxoche... e síntoche como fai un intre...

É raro, pero así é, síntoche aquí moi preto de min... que ata che

podo respirar...

Será que che cielo demasiado?

Non, amor... nunca é demasiado.

Cando se trata de ti todo é pouco...