Page 44 - JULIO

Foi na primavera, lembras? Téñoo ben presente na memoria 10

porque naqueles días reverdecían os prados, as árbores
adornábanse con belas flores, e o ambiente impregnábase con ese
aroma a rosas, de lonxe escoitábase o tenro cantar do jilguero cal

serenata doceque nos embriagaba os sentidos.

Ti e eu, namorados, embelesado contemplaba a túa mirada que

deixaba saír esa tenrura que tanto cielo de ti.

Bicábasme e dicías cuán profundo é o sentir que levas na túa

alma, e eu... eu adoraba cada parte do teu ser, da túa pel, dos teus
beizos que como imán atraían os meus sentidos e sentíame

inmensamente feliz de saberche todo meu.

Foi na primavera o meu amor, na primavera cando entre os teus
brazos sentín que esa distancia que nos dividía quedaba no

esquecemento.

Hoxe escríboche esta carta porque de novo estamos distantes, ti

en Ferrol, eu en Xávea, pero aínda cando esteamos afastados
sentimos unidos a través do teléfono que cada noite me trae a túa

presenza, os teus bicos, o teu amor...

Amor extenso que nin os miles de quilómetros apagarán, nin o
mesmo océano que nos divide fará que se termine o meu amor por

ti.

A miña vida, o meu eterno amor, xa coñecín o teu rostro,

palpeino, os meus beizos xa sentiron a calor dos teus e me
embriagaste os sentidos coas túas tenras caricias.

As mesmas que aínda levo como tatuaxes na miña pel, bicos
compartidos que levo presente e que como vendaval cubriron o

meu corpo neses momentos de felicidade cando chegaches a min
sen importarche máis nada que este amor sentido entre os dous.

Quero que nesta carta quede impreso cada un dos meus bicos,
cada unha das miñas caricias, e todos os meus suspiros que ao
abrilos escaparán para penetrarse na túa alma.