Page 226 - OVD59ALLForEbook_Neat
P. 226

้
                                            ุ
               รวมพระโอวาทชันประชุมธรรมป พทธศักราช ๒๕๕๙                    ๒๑๙


                                   ั
               หากเราเขาใจธรรมในตวตน เราก็จะเขาใจผูคน และไมสรางวิบากกรรมท ่ ี
               เรียกวา โลภ โกรธ หลง  อันเปนตนเหตุแหงบาปและทุกขนานาๆ เลย


                     การประพฤติปฏิบัติธรรมไมใชเริมตนท่ผูอ่น แตเริ่มตนท่ตัวเราเอง
                                                                    ี
                                                      ี
                                                       
                                                        ื
                                                ่
                                   ื
                                                  ี
               ไมใชการเรียกรองใหผูอ่นแกไข แตแกไขท่ตัวเราเอง ไมใชการปรับเปลียน
                                  
                                                                          ่
               ใคร แตรักษาใจตัวเองใหปกติ เพราะจริงๆ ใจมนุษยปกติและประเสริฐทสุด
                                                                          ี่
                        ี
                      
               แลว แตท่ไมปกตเพราะกิเลส ฉะนั้นถารูวากเลสมา ความโกรธมา ความ
                                                 
                              ิ
                                                     ิ
                          
               อยากมา ความโลภมา จําไวอยาใหคามน อยาไปปรุงแตงมน เดยวมนอาย
                                                                    ี
                                             
                                                                    ๋
                                                                ั
                                                                        ั
                                                              
                                                ั
               แลวก็หายไปเอง แตมนุษยไมใช พอกิเลสจรเขามาก็รวมมือกับมันแลวทา
                                                                            ํ
               รายผูอื่นทําใหเวรกรรมจึงไมจบไมสิ้น
                     อาจารยคือผูท่นําพาศิษยใหพบความสวาง แตศิษยก็ตองรูจักเลือก
                                 ี
               ทําในสิ่งที่ถูกตองและดีงาม ไมทําผิดศีล ไมกอบาปกรรม ไมติดอบายมุข แต
               ถาศิษยยังผิดศีลกอบาปกรรม หลงในอบายมุข แมศิษยจะฟงธรรมมาสาม
               วันบุญก็ไมสามารถรักษาศิษยได แตถาศิษยรูจักครองตัวอยูในศีลธรรม
                                             ่
                                           ํ
                                                ี
                                                                     ่
                                                                     ี
                                                             
                                                 ู
                                                   
                                      ุ
                                     ี
                       ิ
                            ิ
               ประพฤตปฏิบัตอยางคนทมงม่นทาสิงท่ถกตองดีงาม แมอยูในสิ่งทราย ราย
                                        ั
                                     ่
               ก็ยังแปรเปนดี  อยูในความทุกข ความทุกขก็นํามาซ่งความสวาง เพราะม ี
                                                           ึ
                              ุ
                                                                          ี
                                                          ี่
                                
                                      
               จิตที่เขาใจความทกขอยางถองแท จึงจะนําพาชีวิตทสองสวางได แตถามจิต
                                      ุ
                                              ุ
                 ี
               ทยังรังเกยจทกข ไมชอบทกขกลัวทกข เราก็ไมมีวันพนทุกข ลองเปดใจ
                                                        
                           ุ
                 ่
                       ี
                                                                   
               ยอมรับ แลวจะรูวาทุกขไมใชสิ่งทนากลัว แตทุกขทาใหเราพบทางสวาง
                                      
                                    
                                            ่
                                            ี
                                                      
                                                           ํ
               และหลุดพนจากความยึดมั่นถือมั่นแหงความมีตัวตน
                     พุทธะสอนวา ความทุกขคอประตูแหงพทธะ  ความมืดที่สุดคอความ
                                          ื
                                                     ุ
                                                                       ื
               สวางท่สุด พลิกใจไดทุกขกกลายเปนสุขได พลิกใจไมได ก็กลายเปนคนท ่ ี
                     ี
                                      ็
   221   222   223   224   225   226   227   228   229   230   231