Page 249 - OVD59ALLForEbook_Neat
P. 249

๒๔๒                                           พระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์





                                                                   ้
                                                                      ื
                                                              ื
                       ้
                                                     ี
         เขาใจกรรมตัวนีก็จะไมสรางเหตุอีกตอไป ทุกอยางท่เราทําก็เพ่อตัวนี เม่อ
         มันเริ่มตรงนี้ มันก็ตองละตรงนี้ และจบตรงนี้ ที่เราเรียกวาเกิดแกเจ็บตาย
                          ่
                            
                          ื
                    ิ
                                                        
                             ุ
                                     ุ
                                        
                                           
                                             
                                                    
                                                  ุ
                                
                                                           
                                                                 
                                                                   
               เราเกดมาเพอรูทกข เห็นทกข แตไมเอาทกข แครูแคเห็นแตไมยอม
                                                                  
                       ิ
                                                   
                                                 
                                       ิ
                                                                     
                   ื
         ไปเปน เหมอนกเลสโลภโกรธหลง ศษยมีหลงไดแตไมเอา มเกลียดไดแตไม  
                                                           ี
                                           
                  ี
                                  ็
                                               
                                        ิ
                                                                
                                            
                                                        
         ยึด หนาท่ของการฝกฝนบําเพญมีสต แครูแตไมเปน แคเห็นแตไมเอา  เรา
         แคยืมสังขารใช ฉะนั้นเวรกรรมมันเปนแคสังขาร มันไมไดเปนของใจเรา เรา
         ใชกรรมแคสังขาร เราไมไดใชกรรมทางใจ จงเจ็บแคที่สังขาร แตอยาลากลง
                                                       ่
                                    ่
                                    ื
         ไปใหเปนเหตุแหงกรรมในใจ เมอเราเห็นชัดรูชัดในทกสิงทกอยางวา มันไม 
                                                          ุ
                                                     ุ
         เที่ยง มันทุกข แลวถึงเวลามันก็วางเปลา ไมมีใครไปกับเรา แลวเราตองเศรา
                                          
                                           ี
                                                           
                               ี
                               ่
                                 ิ
                                    ่
                                     ี
         ไหม เราก็แคกลับมายืนทเดมทท่เราไมมใครและเราตองอยูคนเดียวใหได  
                                    ี
         ที่ที่เราไมมีอะไรและเราตองอยูกบความไมมีใหเปน
                                    ั
                                                        
                 ื
                                                     ็
                    
               เมอรูจักรักก็จะรูจักเกลียด เมอรูจักเกลียดกจะรูจักโกรธ เมอรูจัก
                                                                  ื
                                                                  ่
                 ่
                                         ื
                                         ่
                                           
         โกรธก็จะรูจักแคน เมื่อรูจักแคนก็จะรูจักอาฆาต เมื่อรูจักอาฆาตก็ลุมหลงใน
                                                ั
                                        ุ
         ความผิด ฉะนั้นรากเหงาของความทกขบาปท้งมวลลวนเกิดจากความรัก
                             
                                                              ึ
             ้
                                                            
                                                                 ี
                                                                    ั
                                                  ี
                                                  ่
         ฉะนันจึงตองรักความไมเทยงดวย แลวความไมเทยงมนมทกข ถงท่สุดมนก ็
                  
                               ี
                                                      ั
                               ่
                                                        ี
                                                          ุ
                                   
         หาตัวตนที่เราพึ่งพิงไมเคยได ตัวเราที่พยายามครอบครองธรรมชาติไมเคยม ี
                                                                  
         จริงสักขณะเดียว
                           
               จงมสตระลึกรูอยูในธรรม เห็นธรรมในตวตน แลวจะเห็นธรรมใน
                     ิ
                                                  ั
                   ี
                              
         ผูคน นี่ก็ธรรมนั่นก็ธรรม เขาดามามันก็เปนธรรม เขาชมมามันก็เปนธรรม
         เขาโกงมามันก็ยุติธรรมแลว
   244   245   246   247   248   249   250   251   252   253   254