Page 249 - OVD59ALLForEbook_Neat
P. 249
๒๔๒ พระโอวาทสิ่งศักดิ์สิทธิ์
้
ื
ื
้
ี
เขาใจกรรมตัวนีก็จะไมสรางเหตุอีกตอไป ทุกอยางท่เราทําก็เพ่อตัวนี เม่อ
มันเริ่มตรงนี้ มันก็ตองละตรงนี้ และจบตรงนี้ ที่เราเรียกวาเกิดแกเจ็บตาย
่
ื
ิ
ุ
ุ
ุ
เราเกดมาเพอรูทกข เห็นทกข แตไมเอาทกข แครูแคเห็นแตไมยอม
ิ
ิ
ื
ไปเปน เหมอนกเลสโลภโกรธหลง ศษยมีหลงไดแตไมเอา มเกลียดไดแตไม
ี
ี
็
ิ
ยึด หนาท่ของการฝกฝนบําเพญมีสต แครูแตไมเปน แคเห็นแตไมเอา เรา
แคยืมสังขารใช ฉะนั้นเวรกรรมมันเปนแคสังขาร มันไมไดเปนของใจเรา เรา
ใชกรรมแคสังขาร เราไมไดใชกรรมทางใจ จงเจ็บแคที่สังขาร แตอยาลากลง
่
่
ื
ไปใหเปนเหตุแหงกรรมในใจ เมอเราเห็นชัดรูชัดในทกสิงทกอยางวา มันไม
ุ
ุ
เที่ยง มันทุกข แลวถึงเวลามันก็วางเปลา ไมมีใครไปกับเรา แลวเราตองเศรา
ี
ี
่
ิ
่
ี
ไหม เราก็แคกลับมายืนทเดมทท่เราไมมใครและเราตองอยูคนเดียวใหได
ี
ที่ที่เราไมมีอะไรและเราตองอยูกบความไมมีใหเปน
ั
ื
็
เมอรูจักรักก็จะรูจักเกลียด เมอรูจักเกลียดกจะรูจักโกรธ เมอรูจัก
ื
่
่
ื
่
โกรธก็จะรูจักแคน เมื่อรูจักแคนก็จะรูจักอาฆาต เมื่อรูจักอาฆาตก็ลุมหลงใน
ั
ุ
ความผิด ฉะนั้นรากเหงาของความทกขบาปท้งมวลลวนเกิดจากความรัก
ึ
้
ี
ั
ี
่
ฉะนันจึงตองรักความไมเทยงดวย แลวความไมเทยงมนมทกข ถงท่สุดมนก ็
ี
ั
่
ี
ุ
หาตัวตนที่เราพึ่งพิงไมเคยได ตัวเราที่พยายามครอบครองธรรมชาติไมเคยม ี
จริงสักขณะเดียว
จงมสตระลึกรูอยูในธรรม เห็นธรรมในตวตน แลวจะเห็นธรรมใน
ิ
ั
ี
ผูคน นี่ก็ธรรมนั่นก็ธรรม เขาดามามันก็เปนธรรม เขาชมมามันก็เปนธรรม
เขาโกงมามันก็ยุติธรรมแลว

