Page 167 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:42 Pagina 167

grond hadden gezeten. De resultaten ontnuchterden ons heel
snel. Carbon 14-testen toonden aan dat ze al tientallen jaren in
de grond zaten. Ander onderzoek leerde dat de grond in de Van-
dermaelenstraat ooit was opgehoogd, vermoedelijk met de aar-
de van een kerkhof. Mysterie opgelost. We waren terug bij af.
Niet dat we niets vonden: de zoektocht in de verschillende hui-
zen was wel degelijk lonend. Maar wat ik echt hoopte te vinden
– sporen van de stoffelijke resten van de verdwenen familieleden
van de Pandy’s – vonden we niet.
Ik had heel geregeld overleg met het DVI. Als leidend magis-
traat moet ik de touwtjes in handen blijven houden. Het DVI
kan advies geven, maar de eindverantwoordelijkheid blijft uit-
eindelijk altijd bij mij liggen. Als onderzoeksrechter kan ik im-
mers niet altijd weten wat technisch mogelijk is. Daarom wens
ik ook gefundeerd advies. Toch had ik gedurende het hele on-
derzoek het gevoel dat alle medewerkers als een groot team
hebben samengewerkt. Af en toe werden externe experts aange-
zocht omdat we in ons eigen speurdersteam de juiste expertise
niet hadden.

Het verhaal van Agnes
Een van de grootste uitdagingen was het verifiëren van de ver-
klaringen van Agnes. Als de oudste dochter van Pandy gelijk had,
dan mochten we zoeken tot we blauw zagen, maar we zouden
nooit lichaamsdelen van de vermoorde familieleden kunnen op-
sporen. Agnes had ondertussen haar aandeel in de moordpartijen
bekend. Ze had ons verteld hoe de broers, zussen en (stief )moe-
ders werden vermoord, in stukken gesneden en in grote vaten,
een soort vuilnisbakken vol zuur, waren opgelost. Volgens Agnes
bleef er zoveel als niets over. De drab werd gewoon in de riolen
gegoten en als er iets meer was overgebleven, dan was het bij het
afval van het nabijgelegen slachthuis in Anderlecht gezet. De
moorden waren over een tijdsspanne van drie jaar gepleegd en

167