Page 9 - คน ๒ ภพ
P. 9
8 คน ๒ ภพ ปอ ปาลิตา 9
สองสามก้าว นึกในใจว่าหมอทั้งสองกับเด็กน้อยต้องเป็นพวก แต่บอกตามตรงว่าวิธีนี้ใช้กับดิฉันไม่ส�าเร็จหรอกค่ะ ปราง - เอา
มิจฉาชีพแน่นอน เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง โทรศัพท์ของเธอโทรแจ้งสายตรวจซิ”
“ดิฉันไม่รู้ว่าพวกคุณต้องการอะไรนะคะ แต่ขอให้รีบไป “ได้โปรดอย่าท�าอย่างนั้นเลยค่ะ” หมอนีรชาพูดพลาง
จากที่นี่เถอะค่ะ ไม่งั้นดิฉันจะโทรแจ้งต�ารวจ” หันไปทางหญิงสาว ยกมือขอร้อง “เรามาดีนะคะ ไม่ได้มีเจตนามาหลอกลวงอะไร เพียง
“ปราง...ล็อกประตูเล็กเดี๋ยวนี้” แค่อยากทราบความจริงที่เกิดกับลูกชายของเราเท่านั้น”
พูดจบก็หันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน เด็กชายกิตติชัยเห็น “ถ้าไม่ไว้ใจพวกเรา” หมอเกียรติพงศ์เสริมขึ้น “งั้นพวก
ดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น เราลากลับก็ได้ครับ ขอประทานโทษที่ท�าให้คุณอรุณีต้องเสียเวลา”
“ณี...” น�้าเสียงของหนูน้อยหนักแน่น “ผมรู้ตัวว่าก�าลัง “เดี๋ยวครับ” เด็กชายกิตติชัยยกมือชี้ไปที่ตัวบ้านด้านหนึ่ง
จะตายจากคุณ คุณรับปากกับผมนะ ว่าจะเลี้ยงดูน้องพิมลูกสาว แล้วกล่าวกับอรุณี “ณีจ�าวันที่ผมขึ้นไปซ่อมหลังคาบ้านได้มั้ย แล้ว
ของเราให้ดีที่สุด คุณต้องเป็นทั้งพ่อและแม่ของแก…” พลาดตกลงมาเพราะบันไดไม้ไผ่มันผุ จนผมแขนหักต้องเข้าเฝือก
ราวกับต้องมนต์สะกด หญิงวัยกลางคนหยุดชะงักและ อยู่เกือบสองเดือน ณียังดุผมว่าขี้เหนียวไม่ยอมจ้างช่างมาท�า อยาก
ค่อยๆ หันกลับมา เพราะค�าพูดของเด็กชายคนนี้ คือค�าพูดที่สามี ท�าเองจนต้องเจ็บตัว”
ของเธอได้กล่าวเป็นครั้งสุดท้าย ภายในห้องที่เขานอนป่วยซึ่งขณะ ไม่มีอะไรชัดเจนไปกว่านี้อีกแล้ว ทั้งสองเหตุการณ์คือ
นั้นไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ก่อนเขาจะเสียชีวิตในครึ่งชั่วโมงต่อมา ความจริงที่เกิดขึ้นโดยไม่มีคนรู้เห็น แต่เด็กผู้ชายซึ่งยืนอยู่นอกประตู
“เอ๊ะ - ท�าไมหนูพูดเหมือนกับสามีชั้นก่อนที่เขาจะเสีย รั้วกลับพูดได้ถูกต้องแม่นย�าทุกประการ
ไป” อรุณีถามเสียงสั่นๆ มองหนูน้อยและพ่อแม่ “หนูรู้ได้ยังไงเนี่ย” หญิงวัยกลางคนนิ่งเงียบพลางมองหน้าหนูเอก ก่อนจะ
หนูเอกก้าวไปยืนชิดประตูเหล็ก ร้องไห้เบาๆ สั่งให้เด็กสาวเปิดประตูใหญ่เพื่อให้ผู้มาเยือนน�ารถเข้า
“เพราะผมเกิดมาเป็นเด็กคนนี้ยังไงล่ะณี” มาจอดในบ้าน
อรุณีพยายามท�าใจไม่เชื่อค�าพูดนั้น เธอจ้องเด็กชายกิตติ “เชิญคุณหมอกับลูกชายในบ้านเถอะค่ะ” เธอกล่าวและ
ชัยเหมือนต้องการค้นหาความจริงจากใบหน้า พยายามฝืนยิ้ม “ดิฉันเชื่อแล้ว...เชื่อแล้วค่ะ และต้องขอประทานโทษ
“ชั้นไม่เชื่อ หนูถูกใครเสี้ยมสอนมาให้พูดแบบนี้ใช่มั้ย” อย่างยิ่งที่แสดงกิริยาไม่ดีกับคุณหมอเมื่อครู่นี้ ขอให้ดิฉันได้มีโอกาส
แล้วเธอก็หันมากล่าวกับสองแพทย์ “ดิฉันไม่รู้เจตนาพวกคุณนะคะ รับทราบเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นด้วยค่ะ”
