Page 147 - พระราชบัญญัติที่มีโทษทางอาญา

๑๓๘

¡ÒÃทําäÁŒËǧˌÒÁ

ÁÒμÃÒ ññ ผูใดทําไม หรือเจาะ หรือสับ หรือเผา หรือทําอันตรายดวยประการใดๆ
แกไมหวงหาม ตองไดรับอนุญาตจากพนักงานเจาหนาที่หรือไดรับสัมปทานตามความในพระราชบัญญัตินี้

และตองปฏิบัติตามขอกําหนดในกฎกระทรวงหรือในการอนุญาต
การอนุญาตนั้น พนักงานเจาหนาที่เมื่อไดรับอนุมัติจากรัฐมนตรีแลว จะอนุญาตให

ผูกขาดโดยใหผูไดรับอนุญาตเสียเงินคาผูกขาดใหแกรัฐบาลตามจํานวนที่รัฐมนตรีกําหนดก็ได
การอนุญาตโดยวิธีผูกขาดหรือใหสัมปทานสําหรับการทําไมฟนหรือไมเผาถานไมวา

โดยทางตรงหรือทางออม ใหกระทําไดเฉพาะในเขตปาที่หางไกลและกันดาร หรือเฉพาะการทําไม
ชนิดที่มีคาหรือหายาก
การพิจารณาคําขออนุญาตผูกขาดหรือสัมปทานตามความในวรรคกอนใหกระทําโดย

คณะกรรมการซึ่งรัฐมนตรีแตงตั้ง

ÁÒμÃÒ ññ ·ÇÔ ในกรณีที่ผูรับอนุญาตตามมาตรา ๑๑ หรือผูรับสัมปทานประสงค
จะนําเครื่องมือ เครื่องใช สัตวพาหนะ ยานพาหนะ หรือเครื่องจักรกลใด ๆ ที่ตนมิไดเปนเจาของ
เขาไปในเขตปาที่ไดรับอนุญาตหรือในเขตสัมปทาน ผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทานดังกลาวตองแจง

ใหพนักงานเจาหนาที่ทราบลวงหนาเปนเวลาไมนอยกวาสามสิบวัน ตามแบบที่รัฐมนตรีกําหนด
บรรดาทรัพยสินดังกลาวในวรรคหนึ่งที่ผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทานนําเขาไปในเขตปา

ที่ไดรับอนุญาต หรือในเขตสัมปทาน โดยมิไดแจงใหพนักงานเจาหนาที่ทราบตามวรรคหนึ่ง
ใหสันนิษฐานไวกอนวา ทรัพยสินนั้นเปนทรัพยสินของผูรับอนุญาตหรือผูรับสัมปทาน

ÁÒμÃÒ ñò หามมิใหผูรับอนุญาตทําไมที่ไมมีรอยตราอนุญาตของพนักงานเจาหนาที่
ประทับไว เวนแตจะไดมีขอความระบุอนุญาตไวในใบอนุญาต

ÁÒμÃÒ ñó หามมิใหผูรับอนุญาตทําไมที่มีขนาดตํ่ากวาขนาดจํากัด แตถามีเหตุภัยพิบัติ
สาธารณะ หรือมีเหตุจําเปนที่เห็นสมควรชวยเหลือราษฎรเปนกรณีพิเศษ รัฐมนตรีจะอนุญาต

ใหผูรับอนุญาตเฉพาะราย ทําไมที่มีขนาดตํ่ากวาขนาดจํากัดเปนการชั่วคราวก็ได
การทําไมที่มีขนาดตํ่ากวาขนาดจํากัดตามที่รัฐมนตรีอนุญาตใหทําได ตามความใน

วรรคหนึ่ง ผูรับอนุญาตจะทําไมไดก็ตอเมื่อพนักงานเจาหนาที่ไดประทับตราอนุญาตไวที่ไมนั้นๆ
แลว ทั้งนี้ เวนแตในกรณีที่ไมสามารถประทับตราได และพนักงานเจาหนาที่ไดระบุไวในใบอนุญาต

ใหทําไดโดยไมตองประทับตรา
ÁÒμÃÒ ñô ผูรับอนุญาตทําไมตองเสียคาภาคหลวงตามที่กําหนดไว ดังตอไปนี้

(๑) ตองชําระคาภาคหลวงลวงหนา ตนหรือทอนละสองบาท เมื่อรับใบอนุญาตจาก
พนักงานเจาหนาที่ เวนแตในทองที่ใดที่คณะกรรมการจังหวัดไดประกาศโดยรับอนุมัติจากรัฐมนตรี
ใหงดเวนไมตองเรียกเก็บเงินคาภาคหลวงลวงหนาหรือใหลดอัตราคาภาคหลวงลวงหนาลงจากอัตรา

ที่กําหนดนี้ ก็ใหเปนไปตามประกาศของคณะกรรมการจังหวัดนั้น ๆ