Page 14 - จุลสาร 180 บุญวิสาขบูชา ebook.indd
P. 14
Vol. 180 Ratanapanya’s news letter
14
นิทานธรรมชาดก
“โลภมากลาภหาย..สุวรรณหังสชาดก)
ในสมัยหนึ่ง พระพุทธเจ้า ประทับอยู่วัดเชตวัน เมืองสาวัตถี ทรง
ปรารภภิกษุณีชื่อ ถูลนันทา ผู้ไม่รู้จักประมาณในการบริโภคกระเทียม สร้าง
ความเดือดร้อนให้แก่ชาวบ้าน ได้ตรัสอดีตนิทานมาสาธกว่า กาลครั้งหนึ่ง
นานมาแล้ว พระโพธิสัตว์เกิดเป็นพราหมณ์ตระกูลหนึ่ง มีภรรยาและได้
ลูกสาว 3 คน ชื่อ นันทา นันทวดี และสุนันทา พอลูกสาวทั้ง 3 ได้สามีแล้ว
พราหมณ์ก็ได้เสียชีวิตไปเกิดเป็นหงส์ทองคำาระลึกชาติได้
วันหนึ่ง ได้เห็นความลำาบากของนางพราหมณีและลูกสาวของตน
ที่ต้องรับจ้างคนอื่นเลี้ยงชีพ จึงเกิดความสงสาร ได้โผบินไปจับที่บ้านนาง
พราหมณีแล้วเล่าเรื่องราวให้แก่นางพราหมณีและลูกสาวฟัง และได้สลัดขน
ให้แก่พวกเขาเหล่านั้นคนละหนึ่งขนแล้วก็บินหนีไป หงส์ทองได้มาเป็นระยะๆ
มาครั้งใดก็สลัดขนให้ครั้งละหนึ่งขน โดยทำานองนี้นางพราหมณีและลูกสาว
จึงร่ำารวยและมีความสุขไปตาม ๆ กัน
ต่อมาวันหนึ่งนางพราหมณีเกิด
ความโลภจึงปรึกษากับลูกๆ ว่า
“ถ้าหงส์มาครั้งนี้ พวกเรา จะจับ
ถอนขนเสียให้หมด เพื่อจะได้มี
ทรัพย์สมบัติมาก” พวกลูกๆ ไม่
เห็นด้วยแต่นางพราหมณีไม่สนใจ
ครั้นวันหนึ่ง พญาหงส์ทองมาอีก นางก็ได้จับถอนขนเสียให้หมด
ขนเหล่านั้นกลายเป็นขนนกธรรมดาเท่านั้น เพราะพญาหงส์ทองมิได้ให้ด้วย
ความสมัครใจ นางพราหมณีได้เลี้ยงหงส์นั้นจนขนงอกขึ้นใหม่เต็มตัว หงส์
ก็ได้บินหนีไปโดยไม่ได้กลับมาอีกเลย
พระพุทธองค์ เมื่อนำาอดีตนิทานมาสาธกแล้ว ได้ตรัสพระคาถาว่า
“บุคคลได้สิ่งใด ควรยินดีสิ่งนั้น เพราะความโลภเกิน
ประมาณเป็นความชั่วแท้ นางพราหมณี จับเอาพญา-
หงส์ทองแล้ว จึงเสื่อมจากทองคำา”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า: โลภมากมักลาภหาย..!
(ที่มาข้อมูล http://www.dhammathai.org/chadoknt/chadoknt151.php)
May 19 2019; “Visakha Puja Ceremony”
th
