Page 22 - BookYana_forebook
P. 22
เสาโทรเลข
อดีตอันเลือนรางที่ได้หายสาบสูญไป และถูกแทนที่ในปัจจุบันด้วยเทคโนโลยีที่พัฒนาอย่างต่อเนื่อง
ระบบโทรคมนาคม โทรเลข หรืออดีตที่ไทยเรียกว่า ตะแล็บแก๊บ(Telegraph)
เริ่มแรกในสมัยรัชกาลที่ 5 เมื่อวันที่ 5 พฤษภาคมพ.ศ. 2412 ทรงอนุมัติให้ชาวอังกฤษจัดตั้งบริษัท
ก่อสร้างและบ ารุงรักษาทางโทรเลขตามค าเสนอขอ แต่การด าเนินงานกลับล้มเหลว
เมื่อ พ.ศ. 2418 สมัยรัชกาลที่ 5 กรมกลาโหมด าเนินการสร้างทางสายโทรเลขสายแรกจาก
กรุงเทพมหานครไปปากน้ า (หรือจังหวัดสมุทรปราการในปัจจุบัน) โดยวางสายเคเบิลโทรเลขใต้น้ าต่อออกไป
ถึงกระโจมไฟนอกสันดอนปากแม่น้ าเจ้าพระยารวมระยะทาง 45 กิโลเมตร เพื่อใช้ในการส่งข่าวสารทาง
ราชการเป็นหลัก
ในปี พ.ศ. 2421 กรมกลาโหมได้สร้างทางโทรเลขสายที่ 2 จากกรุงเทพฯ ถึงพระราชวังบางปะอินและ
ได้ขยายสายออกไปถึงกรุงเก่า (จังหวัดพระนครศรีอยุธยา) ต่อมาปี พ.ศ. 2426 เริ่มสร้างทางใช้ลวดเหล็กอาบ
สังกะสีเป็นสายแรกของกรุงเทพฯ ผ่านปราจีนบุรี กบินทร์บุรี อรัญประเทศ ศรีโสภณ และคลองก าปงปลัก ใน
จังหวัดพระตะบอง (สมัยนั้นยังเป็นของสยาม) ได้เชื่อมต่อกับสายโทรเลขอินโดจีน ไซง่อนซึ่งเป็นสายแรกที่
ติดต่อกับต่างประเทศ และในวันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2426 ได้เปิดโอกาสให้ประชาชนได้ใช้บริการโทรเลข
เมื่อมาถึง พ.ศ. 2440 กรมโทรเลขได้สร้างทางสายกรุงเทพฯ แม่สอด จังหวัดตาก เพื่อไปต่อกับสายโทรเลขของ
อังกฤษไปเมืองมะละแหม่ง และย่างกุ้ง และได้สร้างทางโทรเลขจากกรุงเทพฯ เพชรบุรี ชุมพร ทุ่งสง หาดใหญ่
และสงขลา และในปี พ.ศ. 2441 ได้สร้างสายย่อจากสงขลาไปไทรบุรี (สมัยนั้นยังเป็นของสยาม และปัจจุบัน
คือรัฐเกดะห์ประเทศมาเลเซีย) และกัวลามุดา เพื่อเชื่อมต่อกับสายโทรเลขของอังกฤษไปปีนังและสิงคโปร์
10-21
