Page 302 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 302
90
แปลว่า "เมื่อจับปลาได ้มา อยากได ้รูป เสียง กลิ่น รส
พร ้อมที่จะนําไป โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์
ประกอบอาหารแล ้ว จึงไม่
จําเป็นต ้องสนใจ ความอยากได ้ในสิ่งฟุ่ มเฟือย
กับเครื่องมือจับปลาอีก ในสิ่งที่เกินความจําเป็นในการ
ดํารงชีวิต ได ้ลดน้อยลง ๆ ทุก
บทเรียน#166 วันๆ
"ตัวชี้วัด ความก้าวหน้า
ในการเข้าถึงความว่าง ส่วนกิเลส คือสภาพที่ทําให ้
แท้" จิตเศร ้าหมอง ได ้แก่ ความ
============= อยากได ้ ความคิดประทุษร ้าย
ความหลง ความถือตัว
อธิบาย ความเห็นผิด ความลังเลสงสัย
ผู้ที่ได ้เริ่มปฏิบัติในทางๆ นี้ ความหดหู่ ความฟุ้งซ่าน
แล ้ว ไม่ว่าจะเข ้าใจและเข ้าถึง ความไม่ละอาย และไม่เกรง
ความว่างแท ้ ในระดับเบื้องต ้น กลัวต่อการทําความชั่ว
หรือระดับกลาง หรือระดับมาก
แล ้วก็ตาม กิเลสจะค่อยๆ ลดลง จนถึง
กิเลสที่ละเอียดอ่อน นอนเนื่อง
อย่างหนึ่งที่มักจะคอย อยู่ในสันดาน เช่น อนุสัย
สงสัย ก็คือตนเองได ้มี สังโยชน์ และอาสวะที่หมัก
ความก ้าวหน้าไปถึงระดับใด ดองอยู่ในสันดาน ก็จะลดลง
แล ้ว สิ่งใด? จะเป็นตัวชี้วัดให ้ ตามไปเอง แปรผกผันกับการ
เห็นได ้ เข ้าถึงความว่างแท ้ที่เพิ่มมาก
ขึ้นทุกวันๆ
คําตอบ ก็คือ ความลดลง
แห่งตัณหา กิเลส และการยึด หรืออาจกล่าวได ้ว่าใน
ปรุง ซึ่งจะลดลงอย่างมั่นคง ขณะที่พื้นที่แห่งการเข ้าถึง
ถาวรเรื่อยไปๆ วันต่อวัน คือ ความว่างแท ้ได ้เพิ่มขึ้น ก็เป็น
ตัวชี้วัด ขณะเดียวกับที่พื้นที่แห่ง
ตัณหาและกิเลส ได ้ลดน้อย
จะสังเกตได ้ด ้วยตนเองว่า ถอยลงๆ ทุกวันๆ
ตัณหา คือ ความทะยานอยาก
