Page 346 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 346
134
ตนเอง พิจารณาโดยแยบคาย ก็ต ้องปล่อยวางเสียทั้งหมด
ด ้วยตนเอง จึงจะประสิทธิเม จึงจะถือว่าเข ้าสู่ความว่างแท ้
ได ้อย่างสมบูรณ์
บทเรียน#206 บทเรียน#207
"จิตสากล" "ชาวสมมุติ
============= เกาะติดจิตสากลเอาไว้"
=============
ปริศนาธรรมคํานี้ อจ.อาจจะ
ให ้ความหมายที่ไม่เหมือนใคร ปริศนาธรรม ประโยคข ้างต ้น
จิตสากลคํานี้ คือ "จิตหนึ่งที่ นี้ มีความหมายลึกลํ้า
เกาะติดอยู่กับรูปนามทั้งหมด" นิวรณ์ที่เกี่ยวกับจิตฟุ้งซ่าน จะ
ถูกสยบด ้วยประโยคข ้างต ้นนี้
ซึ่งทั้งจิตหนึ่ง และรูปนาม
ทั้งหมด ก็คือ "มายา" ปกติ จิตของมนุษย์เรา มักจะ
คือมิใช่ตัวตนจริง ซัดส่าย คิดเรื่องโน้นนี้
ไปได ้อย่างรวดเร็วหลายเรื่อง
จิตสากลนี้ ไม่มีขอบเขต หลายปัญหารอบโลก
รวมความแล ้วก็คือ "มายารวม"
นั่นเอง แต่ถ ้าหากเรา รวมเอาทุก
เรื่อง มารวมเป็นเรื่องเดียวกัน
เหตุที่ให ้ความสําคัญแก่ "จิต มันน่าจะง่ายกว่าไหม และจะ
สากล" นี้ ก็เพราะมันเกี่ยวข ้อง เป็นการหยุดความฟุ้งซ่านได ้
กับ "ความว่างแท ้" ด ้วย
เมื่อเราถอยจิตออกจากความ
ว่างแท ้ ก็จะพบกับจิตสากล ในที่นี้ก็คือ การรวมเอา รูป
นาม สิ่งที่คิด ปัญหาทุกอย่าง
หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ มารวมไว ้ที่คําว่า "จิตสากล"
ก่อนจะเข ้าถึงความว่างแท ้ก็
จะต ้องปล่อยวาง "จิตสากล" เพราะเราถือว่ารูปนาม
ที่เรารู้ว่าจิตสากลทั้งหมด ความคิดการกระทํา ปัญหา
เป็นมายา ถึงแม ้เป็นมายาขั้น ฯลฯ ทุกอย่างล ้วนเป็นมายา
ตัวรู้ความว่างแท ้คือกําลังธรรม ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่ความจริง
