Page 33 - แง่มุมความรัก
P. 33
หลังจากผ่านมาช่วงเวลาหนึ่ง แต่มันยังเพิ่มความคิดถึงเข้าไปอีก
ตอนแรกฉันนั่งคิดว่า ฉันมีความสุขครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ แต่มัน
กลับกลายเป็นฉันนั่งคิดถึงความเศร้าที่ฉันคิดถึงเจ้าตูบแทน
แอ๊ด...
แม่ของฉันเปิดประตูและก�าลังวางของที่โต๊ะ ฉันรีบลุกจากห้อง
สี่เหลี่ยมที่ขังฉันไว้กับความเศร้า ออกไปหาแม่ที่ยิ้มมาแต่ไกล
“เป็นยังไงบ้างลูก” แม่ฉันถาม
“ท�าใจเรื่องเจ้าตูบได้รึยัง”
“ก็พอท�าใจได้แล้วค่ะ แต่ยังคิดแล้วก็เศร้า” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงสั่นๆ
“ก็ดีแล้วล่ะ อย่างน้อยก็พอท�าใจได้แม่จะได้สบายใจ” แม่ฉันพูด
แม่นั่งลงข้างฉันเงียบๆ มีเพียงสายตาที่แสดงออกถึงความห่วงใย
ในโลกนี้ฉันคิดว่าคนที่ห่วงใยเราและรักเราจริงๆ คือ คนที่เสียใจไป
กับเรา หัวเราะไปกับเรา ไม่ว่าจะทุกข์หรือสุขก็ยังอยู่เคียงข้าง อะไรมันจะดี
ไปกว่าการอยู่เคียงข้างกันยามสุขหรือทุกข์ ไม่ต้องพูดก็แสดงออกว่ารัก
อย่างน้อยก็มีคนอยู่ข้างๆ ถึงแม้บางคนอาจต้องการค�าพูดปลอบใจ แต่การที่
มีคนอยู่เคียงข้างมันเป็นค�าปลอบใจที่ดีที่สุดส�าหรับฉันเลย
พอฉันก�าลังจะลุกออกจากที่นั่งแม่ก็ได้พูดออกมา
“แม่อยากจะบอกลูกอย่างหนึ่งนะ”
“อะไรเหรอคะแม่” ฉันถามไปด้วยความสงสัย
“อย่าเศร้าไปเลยลูก เศร้าไปมันก็ไม่ช่วยอะไรหรอก มีความสุขบ้าง”
ค�าพูดของแม่ยังก้องอยู่ในหัวฉันซ�้าไปมา
“มีความสุขบ้าง”
มีความสุขบ้างเหรอ ตั้งแต่ฉันเศร้ากับการจากไปของเจ้าตูบฉันไม่เคย
ได้สัมผัสกับความสุข ย้อนกลับไปคิดตอนที่ฉันก�าลังยิ้มเมื่อได้เจ้าตูบมาใหม่ๆ
ตอนที่มันยังตัวเล็กๆ ฉันก�าลังหัวเราะตอนที่ขนมันเต็มไปด้วยโคลน และ
30 สานกล้าวรรณกรรม 4
