Page 133 - หนังสือเรียน ภาษาไทย พท.21001

ห น า | 133

เฉียง เฉลียง เฉวียง เพ็ญ บําเพ็ญ

ชวย ชํารวย ดาล บันดาล

ตรัย ตํารับ อัญชลี ชลี ชุลี

ถก ถลก อุบาสิกา สีกา

3. การแผลงวรรณยุกต
การแผลงวรรณยุกตเปนการเปลี่ยนแปลงรูป หรือเปลี่ยนเสียงวรรณยุกต เพื่อใหเสียงหรือรูป

วรรณยุกตผิดไปจากเดิม

ตัวอยาง

คําเดิม คําแผลง คําเดิม คําแผลง

เพียง เพี้ยง พุทโธ พุทโธ

เสนหะ เสนห บ บ

คําซอน

คําซอน คือ คําประสมชนิดหนึ่งที่เกิดจากการนําเอาคําตั้งแตสองคําขึ้นไป ซึ่งมีเสียงตางกัน

มีความหมายเหมือนกัน หรือคลายคลึงกัน หรือเปนไปในทํานองเดียวกันมาซอนคูกัน เชน เล็กนอย

ใหญโต เปนตน ปกติคําที่นํามาซอนกันนั้นนอกจากจะมีความหมายเหมือนกันหรือใกลเคียงกันแลว
มักจะมีเสียงใกลเคียงกันดวยเพื่อใหออกเสียงงาย สะดวกปาก คําที่นํามาซอนแลวทําใหเกิดความหมาย

นั้นแบงเปน 2 ลักษณะ คือ

1. ซอนคําแลวมีความหมายคงเดิม คําซอนลักษณะนี้จะนําคําที่มีความหมายเหมือนกันมา

ซอนกันเพื่อขยายความซึ่งกันและกัน เชน ขาทาส วางเปลา โงเขลา เปนตน

2. ซอนคําแลวมีความหมายเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม
2.1 ความหมายเชิงอุปมา คําซอนลักษณะนี้จะเปนคําซอนที่คําเดิมมีความหมายเปน

รูปแบบเมื่อนํามาซอนกับความหมายของคําซอนนั้นจะเปลี่ยนไปเปนนามธรรม เชน

ออนหวาน ออนมีความหมายวาไมแข็ง เชน ไมออน หวานมีความหมายวา

รสหวาน เชน ขนมหวาน