Page 69 - Επετειακό Τεύχος-ΙΟΥΛΙΟΣ 2019

δημόσιου ελέγχου στην υπηρεσία ύδρευσης. Ακολούθησαν το ίδιο

παράδειγμα άλλες 8 πόλεις της χώρας.

Στην Ολλανδία με νόμο που ψηφίστηκε το 2004 κυρήχθηκε παράνομη κάθε
συμμετοχή ιδιωτικού οργανισμού στις υπηρεσίες ύδρευσης, ενώ στην Ιταλία
το 2011 οι Ιταλοί απέρριψαν με δημοψήφισμα την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση
του νερού.

Στα Βρετανικά εδάφη το δίκτυο ύδρευσης σε Αγγλία και Ουαλία
ιδιωτικοποιήθηκε επί κυβέρνησης Θάτσερ το 1989. Στο δίαστημα των πρώτων
9 χρόνων οι τιμές των τιμολογίων αυξήθηκαν κατά σχεδόν 50%! Σε έκθεση

μάλιστα της UNISON έγινε φανερό ότι από το 2004 έως το 2013 οι λογαριασμοί
άγγιξαν αύξηση 64%! Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι παρόλο που
δραστηριοποιούνται στον χώρο της ύδρευσης 4 ιδιωτικές επιχειρήσεις ο
ανταγωνισμός ήταν ανύπαρκτος και μιλάμε για ιδιωτικό μονοπώλειο του
νερού.

Στις ΗΠΑ στο διάστημα 2000 έως 2014 η ύδρευση επανακρατικοποιήθηκε σε
59 αμερικάνικες πόλεις. Στοιχεία από την Food&Water Watch αποδεικνύουν

ότι για τα 500 μεγαλύτερα δίκτυα ύδρευσης των ΗΠΑ οι ιδιωτικές επιχειρήσεις
χρεώνουν 59% παραπάνω από τις δημόσιες.

Περιπτώσεις άλλων χωρών που βίωσαν τις αρνητικές συνέπειες της
ιδιωτικοποιήσης των υπηρεσιών ύδρευσης και οδηγήθηκαν στην
επανακρατικοποιήση τους είναι η Αργεντινή και η Μαλαισία, ενώ στην Αφρική
χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν η Τανζανία και η Γκάνα.

Καθίσταται φανερό πως επικρατεί εδώ και κάποια χρόνια τάση
επανακρατικοποίησης των δικτύων ύδρευσης σε διάφορες περιοχές του
πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων και των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών,
δημιουργώντας έτσι το εύλογο ερώτημα γιατί οι μνημονιακές πολιτικές που
εφαρμόζονται (ή εφαρμόστηκαν) σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Πορτογαλλία
ανοίγουν δρόμους για επερχόμενες ιδιωτικοποιήσεις του νερού. Το νερό δεν
μπορεί να απογυμνωθεί από την φυσική του υπόσταση ως αγαθό της ζωής και
να παραδοθεί σε μονοπωλειακά συγκροτήματα που εφαρμόζουν

αποκλειστικά κερδοσκοπικές πρακτικές.

σελ. 68