Page 385 - ธรรมะบรรยาย2564

มนต์ต่อ สวด “นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต” สวดบทวิรูปักเขก็สวดไป พอสวดเสร็จ บทกะ

ระณีก็สวด บทวิปัสสิก็สวด สวด ๓ บทนี้หลัก ๆ

พอสวดเสร็จก็นั่งสมาธิ ก็ขึ้นต้น “ข้าพเจ้า ระลึกถึงคุณพระพุทธเจ้า คุณพระธรรม คุณ

พระสงฆ์ คุณบิดามารดา คุณครูบาอาจารย์ จงมาดลบันดาล ให้ใจของข้าพเจ้าจงรวมลงเป็นสมาธ ิ

พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ ธัมโม สังโฆ พุทโธ พุทโธ พุทโธ” ก็นั่งสมาธิ พอนั่งสมาธิ

เงียบเข้ามาละทีนี้ โอ้โฮ มันเงียบมาก ๆ อยู่ในป่า ได้ยินเสียงลมพัดไปหวิว ๆ พัดไปพัดมา ก็พุทโธ ๆ

อยู่ในใจ ไม่ได้ออกเสียง นั่งไปประมาณสัก ๒๐ นาที หรือ ๓๐ นาที ก็มีเสียงรบกวนละทีนี้ มีเสียง

ี
มารบกวน เสยงนั้นมันจะดัง ตุ๊บ ๆ ทีนี้พุทโธไม่อยู่แล้ว ขนหัวลุกซู่ขึ้นมา เหมือนหนาวทั้งตัว เกิด
อาการขนลุกเริ่มสั่น พุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธดังขึ้น พุทโธ ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ พอดังขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อ

กลบเสียงตุ๊บ ๆ เมื่อเราว่าดัง ๆ แล้ว เอ๊ะ มันไปหรือยังไอ้ตุ๊บตุ๊บนี่หรือว่ามันอยู่ ก็ไม่ว่าพุทโธดัง เงียบ

สักพักมาอีกแล้ว ตุ๊บ ๆ แหมมันอะไรหนอ ลองสวดวิรูปักเขดูสิ “วิรูปักเขหิ เม เมตตัง เมตตัง เอรา

ปะเถหิ เม” สวดจนจบ แล้วก็ตั้งใจฟังอีก อ้าวก็ยังตุ๊บ ๆ อยู่อีก มันอะไรกันหนอ พออ้าวเท่านั้น

แหละขนลุกซู่ขึ้นมาอีก หรือว่ามันเป็นผี คิดไปใหญ่ พอคิดว่าเป็นผีขึ้นมา ก็หนาวขึ้นมาละทีนี้ พอ

ครั้งที่สองนี่สวด “วิปัสสิสสะ นะมัตถุ จักขุมันตัสสะ สิรีมะโต” สวดไป ๆ สวดจบก็ฟังเสียงอีก อ้าว

ก็ยังดังอีก ตุ๊บ ๆ พอเที่ยวนี้และความกลัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ความกลัวนี่ เอ้ เหลืออีกบทสวดหนึ่ง “บท

กะระณียะเมตตาสูตร” บทนี้สวดไม่ได้ละ ทีนี้เพราะความกลัวมากขึ้น มันเกิดใจเราสั่นมากขึ้น ทีนี้

ก็สวดกะระณี กะระณี กะระณีไปไม่รอด บทกะระณีไม่รู้ว่าบทไหนเป็นบทไหน ไม่ไปเลย กะระณี ๆ

ได้กะระณีอย่างเดียว ปรากฏว่าสวดไม่จบ พอไม่จบแล้วก็เหงื่อก็ไหลออกนะ ความกลัวนี่เป็นเหตุให้

เรานี่เหงื่อไหล บางทีก็หนาวแต่เหงื่อออกยังไงไม่รู้ ที่นี้ก็ตัดสินใจ ตายเป็นตาย ขอฟังอีกสักทีเถอะ

ตุ๊บ ๆ ทีนี้ไม่สวดมนต์แล้ว “หลวงพ่อคร๊าบ” ร้องกลางป่าเลย “หลวงพ่อช่วยผมด้วย ตุ๊บ ๆ มาหา

ผม” ร้องไปก็ไม่ได้ยินหรอก เพราะหลวงพ่ออยู่ไกล ร้องไปอย่างงั้นแหละ ร้องไปเพื่อกลบเสียง

ปรากฏว่าไอ้ตุ๊บ ๆ ก็ยังไม่หายอีก

คราวนี้ตายเป็นตายละ ขอเปิดกลดดูละ มันจะเป็นอะไรก็ขอตาย เรียกหลวงพ่อแล้วหลวงพ่อ

ก็ไม่ตอบ ตายเป็นตาย ก็เลยเปิดกลดขึ้นมา เจออะไรรู้ไหม “กระต่าย” โอ้ กระต่ายเวรเอ้ยมาหลอก

กูได้ ก็เลยรู้เลยว่ากระต่ายนี่มันไม่เดินนะ มันต้องกระโดด เพราะหญ้ามันเยอะ มันเป็นหญ้าตาม

ภูเขา มันไม่เดิน มันกระโดด ก็เลยเสียงดังสิ มันสงบน่ะ ตุ๊บ ๆ มันมาหลายตัว พอเปิดกลดมันก็วิ่งไป

ู้
เป็นแถว ๓-๔ ตัว ก็เลยรว่าแหมกระต่ายมาหลอกได้

๓๘๕