Page 12 - โลกของหนูแหวน

ผีเสื้อกับงาน

ตะวันเริ่มขึ้นสูง แดดชักกลา หนูแหวนที่เอาไมหวดพุมไมใบหญามาตามทางจึงเลี่ยงไปนั่งพักใตตนชมพู

สายลมออนพัดโชยดอกไมที่ชูชอสะพรั่งอยูบริเวณนั้นก็แกวงไกลไปมาอยางเสรี หมูผีเสื้อหลากสีบินวอนจากดอก
หนึ่งไปอีกดอกหนึ่ง เหมือนกับจดหมายรักที่ดอกไมใชสงถึงกัน กุหลายดอกหนึ่งสีชมพูออน เพิ่งแรกแยม กําลัง
หนุมคะนอง สงจดหมายที่เพราะที่สุดไปแลว เปนผีเสื้อตัวใหญมีสีสลับสลอนสงไปใหใครนะ หนูแหวนตามดู ไปให

ดอกพลับพลึงสีขาวบริสุทธิ์ เจาดอกกุหลายตองรักเธอมากทีเดียว ดอกพลับพลึงเอย ในจดหมายจะเขียนวา
อยางไร เมื่อมีความรักตอกันมากเหมือนอยาง...เออ...กลืนกิน หนูแหวนจําคําพูดของแมได เจาดอกกุหลาบจะตอง

เขียนจดหมายอยางนี้แน

ถึงดอกพลับพลึง
ฉันรักเธอมากจะ รักเหมือนงูรักกับ

ลงชื่อ กุหลาบ

แตวาหนูแหวนตองผิดหวังที่เห็นดอกพลับพลึงสงจดหมายดําไปให
“เธอไมรักเขาหรือ” หนูแหวนวิ่งไปถาม

“รักจะ รักมาก...”

“เหมือนงูกินปลารักปลาใชไหม” หนูแหวนตอ

ดอกพลับพลึงพยักหนาอยางเศรา ๆ
“แตทําไมเธอสงจดหมายดําใหเขาเลา”

“ฉันรักและอยากจะแตงงานกับเขามาก” ดอกพลับพลึงอธิบาย “แตวาเมื่อสักครูนี้มีเด็กซนคนหนึ่งเอาไม

ฟาดมาถูกฉัน ดูซิกลีบรวงไปกลีบสองกลีบ ฉันจะไปอยูกับเขาไดอยางไร” น้ําเสียงตอนนี้เครือเหมือนรองไห
หนูแหวนรูสึกสะดุงตั้งแตไดยินคําวา “เด็กซน” แลวเมื่อรูวาเด็กซนก็คือตัวเธอแน หนูแหวนก็ทําเปนไมรูไม

ชี้เดินเลี่ยงไป เธอนึกเสียใจอีกครั้งหนึ่งที่ความซุกซนเปนเหตุใหทั้งสองที่รักกันปานกลืนกินไมสามารถจะอยู
รวมกันได แตจะวาเปนความซนก็ไมถูก หนูแหวนนึกคานตอนเธอเอาไมหวดไปนั้น เธอทําไปเพราะวาไมรูจะทํา

อะไรตางหาก “การไมรูวาจะทําอะไรก็เปนอันตรายพอ ๆ กับความซุกซนเหมือนกัน” หนูแหวนสรุป

12