Page 13 - โลกของหนูแหวน

เสียงนกรองเจื้อยแจวบินหาตัวหนอน เสียงผึ้งบินหึ่งหาน้ําหวาน มดตัวเล็ก ๆ วิ่งไปมาขวักไขว ขางคาบ
อาหารบางขนดิน ใครก็ทํางานกันทั้งนั้น วุนอยูจนไมมีเวลามาคุยกับหนูแหวน เธอเดินใชความคิดเลาะไปตามพุม

ไมอยางชา ๆ ครั้นแลวก็ไดเห็นผีเสื้อตัวหนึ่งเกาะนิ่ง ปกพับสนิทอยูบนตนแคเตี้ย ๆ
“เธอไมทํางานเหรอจะ” หนูแหวนถามดวยความสงสัย

“ทําซีจะ” ฉันกําลังทางานที่สําคัญที่สุดในชีวิต ฉันออกไขจะ”

“ออกไขสําคัญที่สุดอยางไร แมฉันไมเคยบอกอยางนั้น” หนูแหวนถาม

“เธอไมรูจักชีวิตของฉัน” ผีเสื้ออธิบาย “ตอนฉันมีชีวิตใหม ๆ ฉันก็เปนไขอยางที่ฉันกําลังจะออกนี่แหละ
ตอมาสักสองวันฉันก็ฟกออกเปนตัวหนอน พอเปนตัวหนอนฉันก็เริ่มกิน กินอยางเดียวแทบไมทําอะไรเลย จนเริ่ม
แกตัวฉันก็กลายเปนดักแด สรางเกราะหุมตัวเอง ฉันอยูในเกราะนั้นไดสักอาทิตยหนึ่ง ก็โตเต็มที่ เปนผีเสื้ออยางที่

เธอเห็นฉันนี่แหละจะ เธอจะเห็นวาตลอดเวลาที่ฉันมีชีวิตนั้น ฉันทํางานเพื่อตัวของฉันเองทั้งนั้น แตตอนนี้เปน
ตอนที่ฉันทํางานเพื่อคนอื่น เพื่อลูกหลานของฉันไดมีชีวิตคงอยูในโลกนี้สืบไปนี่แหละ ฉันจึงวาเปนงานสําคัญที่สุด

ในชีวิตของฉัน”
“เธอไขไดสวยมากนี่ เปนแถวไปเลย” หนูแหวนกลาวชม “แตเธอไมกลัวไขของเธอตกลงไปบางหรือ”

ผีเสื้อยิ้มที่ไดรับคําชม อธิบายวา “ฉันทําใหมันติดแนนกับใบ ฉันไมกลัวมันตกหรอกจะ” ผีเสื้อเหลือบมาดู

มือหนูแหวนที่ยกขึ้น แลวรีบพูดตอวา “ถาหากเธอจะไมเขยากิ่ง” หนูแหวนลดมือลงไขวหลังแลวหัวเราะแกเกอ

ผีเสื้อพูดตอไปวา “ถึงจะเปนงานหนัก เหนื่อยมากเพียงไรฉันก็เต็มใจทํา”

“เธอออกไขแลวเธอจะไปไหนตอจะ” หนูแหวนถาม
“ฉันออกไขแลวฉันก็ตาย” ผีเสื้อตอบ

“ตาย” หนูแหวนอุทาน “ถาฉันเปนเธอ ฉันจะไมยอมออกไขเปนอันขาด”

“เธอจะหลีกเลี่ยงงานไมไดดอก ชีวิตทุกชีวิตลวนมีความยากลําบาก ถาเธอหลีกเลี่ยงงาน เธอจะพบกับ

ความยากลําบากนับไมถวน แตถาเธอทํางานแลวเธอจะพบความยากลําบากแตในงานที่เธอทําเทานั้น แลวก็อีก
อยางหนึ่ง.....” ตอนนี้เสียงของผีเสื้อตะกุกตะกักและขาดเห็นหวง ๆ ดวยความเหนื่อยและปวดราว “ยังมีไขอีก 5

ใบที่ฉันจะออก ฉันจะตองรีบออกใหหมด”

แลวผีเสื้อก็เบงอยางหนัก ไขก็คอย ๆ ออกมาทีละฟองเรียงติดแนนกับใบแค
“แลวอีกอยางหนึ่งอะไรจะ” หนูแหวนยังติดใจ

“อีกอยางหนึ่งการทํางานตามหนาที่จะทําใหเราภาคภูมิใจที่มีชีวิตนี้มา” ผีเสื้อพูดเทานั้นก็ตกลงไปตาย
หนูแหวนจับมันขึ้นมาเปากนอยูนานก็ไมฟน เธอมองมันอยางเศรา ๆ หยิบมันวางไวที่ใบแคตามเดิม ระหวางที่

เดินจากไปนั้นหนูแหวนก็บอกตัวเองวา “เราจะตองทําอะไรอยางหนึ่งที่ทําใหเราภูมิใจที่มีชีวิตมา เราจะตองทํางาน

ชวยเหลือผูอื่น ออ รูแลวละ เราจะตองกลับบาน” หนูแหวนวิ่งตื๋อไป “ชวยใหแมไมตองออกมาตามเรา”

13