Page 52 - Final
P. 52
40
ภำพที่ 2.34 แสดงภำพตัวอย่ำงกำรบทภำพ
ที่มำ : SuphattraBunthod, 2559
2.10.3 แนวทางในการเขียนบทภาพ
ควรศึกษำหลักกำรเขียนเนื้อเรื่อง บทบรรยำยกำรก ำหนดมุมกล้องศิลปะในกำรเล่ำเรื่อง ซึ่งไม่
ว่ำจะเป็นนิทำน นิยำย ละครหรือภำพยนตร์ ล้วนแล้วแต่มีลักษณะกำรเล่ำเรื่องคล้ำยๆ นั่นคือกำรเล่ำ
เรื่องรำวของธรรมชำติมนุษย์หรือสัตว์ที่เกิดขึ้นในช่วงเวลำใดเวลำหนึ่ง ณ สถำนที่ใดสถำนที่หนึ่งเสมอ
ดังนั้นองค์ประกอบที่ส ำคัญที่จะขำดไปเสียไม่ได้ก็คือ ตัวละคร สถำนที่และเวลำ สิ่งส ำคัญในกำรเขียน
บทก็คือกำรเริ่มค้นหำวัตถุดิบหรือแรงบันดำลใจให้ได้ว่ำจะน ำเสนออะไร มีแนวควำมคิดเกี่ยวกับเรื่อง
นั้นๆ อย่ำงไรซึ่งแรงบันดำลใจเหล่ำนั้นจะถูกน ำมำใช้ในกำรก ำหนด สถำนกำรณ์ตัวละครสถำนที่และ
เวลำของเรื่องรำว
2.10.4 เทคนิคในการเขียนบทหรือเนื้อเรื่อง
2.10.4.1 ต้องมีกำรบรรยำยสภำพและบรรยำกำศของสถำนที่หรือกำรพรรณนำภำพ
อย่ำงใดอย่ำงหนึ่งเพื่อน ำควำมคิดของผู้อ่ำนให้ซำบซึ้งในท้องเรื่องให้เห็นภำพฉำกที่วำดด้วยตัวอักษร
นั้นให้ชัดเจน
2.10.4.2 กำรวำงโครงเรื่องมีกำรด ำเนินเรื่องตั้งแต่เริ่มน ำเรื่องจนถึงปลำยยอดเรื่อง
หรือที่เรียกว่ำ ไคลแมกซ์ (Climax) และจบเรื่องลงโดยให้ผู้อ่ำนเข้ำใจและมีควำมรู้สึกตำมเนื้อเรื่อง
2.10.4.3 กำรจัดตัวละครและให้บทบำทแก่ตัวละครที่ส ำคัญในเรื่อง เพื่อแสดง
ลักษณะนิสัยอย่ำงหนึ่งอย่ำงใด ที่ก่อให้เกิดเรื่องรำวต่ำงๆ ขึ้น
